Η ζωγραφική σαν τηλεόραση

Του Μάνου Στεφανίδη*

«Όλοι αυτοί οι φωτογράφοι που αλωνίζουν τον κόσμο κυνηγώντας επικαιρότητα δεν ξέρουν ότι είναι πράκτορες του θανάτου».

 ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ

 Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ένα από τα παιδιά της ζωγραφικής, αυτής της τρομερής μήτρας που γεννούσε ανέκαθεν εικόνες, σήμερα λειτουργεί συλλήβδην σαν ένα πυροτεχνηματικό τίποτε που παρουσιάζει το τίποτε ως θρίαμβο. Παραδομένη πλήρως στους μηχανισμούς της αγοράς και στην περίφημη «ιδιωτική» πρωτοβουλία, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ν’ αναπαράγει την ιδιωτεία μετριοτήτων που υπάρχουν μόνο επειδή εμφανίζονται.

Μεσολόγγι - Δειλινά απαράλλαχτα λουσμένα στην κόκκινη αχλύ τους

Της Ακακίας Κορδόση*

Εμείς που γεννηθήκαμε σ’ ετούτο τον τόπο, που δεθήκαμε με την τύχη του και πικραινόμαστε για το ξεθώριασμα της παληάς λάμψης του, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. 

Το Μεσολόγγι φθάρθηκε βέβαια και ξεχάστηκε, δεν πέθανε όμως. Μπορεί  σιγά – σιγά, όπως ένας πληγωμένος το αίμα του, να έχασε τον κόσμο του, μπορεί να δέχεται καθημερινά επιδρομές κι’ εγκαταστάσεις «βαρβάρων», μπορεί να έχασε τους γραφικούς μώλους και τις βάρκες του με τ’ άσπρα πανιά, μπορεί χορτάρι να σκεπάζει τα παληά του αρχοντικά και μέρα τη μέρα να πέφτει στη λησμονιά, όμως πολλές είναι οι στιγμές του που το δένουν με το χθες. 

Μαρία Κάλλας - Βασανιστική ηρωική μαρτυρία μιας δημιουργικής τέχνης

Του π. Συμεώνος Κάτσινα*

Νεράιδα της λυρικής τέχνης στάθηκε η Μαρία Κάλλας, που όποιο ρόλο κι’ αν άγγιζε με τα μαγικά δάκτυλά της στον τύλιγε με χαρίεν φως, «υγρόν πυρ» και ακαταμάχητη σαγήνη.                     

Έχουμε την τύχη, και μέσω της δισκογραφίας, να μεταλαμβάνουμε τα νάματα της απαράμιλλης τέχνης της από τα πρώτα σχεδόν βήματά της και να ταυτιζόμαστε μαζί της, εφ’ όσον η παρουσία της κατά τον Γιάννη Τσαρούχη «δεν ήταν ένα κουραστικό και παθιασμένο κόλπο αλλά μία επικοινωνία με την πρωταρχική της έμπνευση». 

Ηρωίδα μιας όπερας που την ανανέωσε και την προικοδότησε με την τέχνη του τραγουδιού που είχε ξεχαστεί -ή παραμεληθεί- εδώ και δεκάδες χρόνια.

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά…

Της Ειρήνης Τριανταφύλλου*

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά!

Τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι. Τέρμα οι διακοπές. Επιστροφή στα θρανία και για σένα και για μένα. Ξεκουραστήκαμε και ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε τον μαραθώνιο κι εσύ, κι εγώ.

Θα ’θελες – ίσως – να κρατήσουν λίγο ακόμα οι διακοπές. Κουράστηκες την προηγούμενη χρονιά. Κι εγώ θα το ’θελα, γιατί κι εγώ κουράστηκα. Καταλαβαίνω την κούρασή σου και θα ’θελα κι εσύ να καταλάβεις τη δική μου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ - ένας Έλληνας της διασποράς, προστάτης της μουσικής.

Του Ευάγγελου Ηλ. Αγγελάκου*

Κάθε Πρωτοχρονιά πολλοί στην Ελλάδα και εκατομμύρια θεατών τηλοψίας απολαμβάνουν την συναυλία της Φιλαρμονικής την Βιέννης στο περίφημο μέγαρο Musikverein. Επίσης, πολλοί Έλληνες επισκέπτονται την ωραιότατη πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας. 

Διαδρομές αναπόλησης

Της Αννίτας  Πατσουράκη*

Ο Ηλίας  Πασσίσης (Μεσολόγγι 1944 – Αθήνα 2002) υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός  που κατόρθωσε με αυθεντική έκφραση και χωρίς τυποποίηση να υλοποιήσει το όραμά του με απόλυτα προσωπικό ύφος σε εγχείρημα σπάνιο στην εποχή της καταναλωτικής τέχνης  και κοινωνίας.

«Με λογισμό και μ’ όνειρο» όπως αναφέρει ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, ο Ηλίας Πασσίσης καταγράφει ρεαλιστικά με δυνατότητα φωτογραφικής απόδοσης την ποιητική έκφραση συναισθημάτων και ονείρων. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η εικόνα είναι η αφορμή για τη βαθύτερη σκέψη και στοχασμό του θεατή».