Τέχνη είναι, αν έτσι νομίζετε

Του Μάνου Στεφανίδη*

Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. 
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. 

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

“ΗΡΕΜΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δεν σκοτώνω άστρα…” . Σ’ αυτόν τον τόπο αγαπητοί, θάλλει, ακόμη, μεγάλη ποίηση. Ερήμην όλων των ισοπεδωτικών μηχανισμών της εξουσίας, ερήμην των απειρόκαλλων πολιτικών και των ανυποψίαστων πολιτικών τους. 

Τι να κάνουμε; Ο τρόμος της υψηλής δημιουργίας δεν καταδέχεται να γίνει σύνθημα, λαϊκιστική προπαγάνδα, εύκολη ατάκα, συνταγή ευτυχίας.  

Εγώ πάλι περισσότερο από τον καλλιτέχνη ψάχνω τη στάση του. Την υπερηφάνειά του. Την ικανότητά του να περιφρονεί και να μην υπαλληλοποιείται.
Να μην φοβάται κανέναν δόλιο άρχοντα ούτε τους δόλιους τους υπασπιστές του, ανύπαρκτους τελικά στο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Γιατί ο αληθινός δημιουργός την ιστορία μόνο φοβάται και σ’ αυτή λογοδοτεί. Όσο για εκείνους που έσπευσαν να διακηρύξουν θριαμβευτικά τον θάνατο (της ιστορίας), έσσεται ήμαρ. Όποιος κατέστησε τον εαυτό του νεκροθάφτη ας μην διαμαρτύρεται που συναλλάσσεται αποκλειστικά με πτώματα.

Μια στάση ζητώ, ένα όχι. Και βλέπω τους πάντες, σχεδόν, γύρω μου να προτείνουν οι ίδιοι την τιμή της αγοραπωλησίας τους πριν καν τους ζητηθεί. Για ένα τόσο δα, εφήμερο φλασάκι προβολής· για μια σταλίτσα ικανοποίησης του πιο αξιοθρήνητου εγωισμού. 

O ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ - Λόγος & Αντίλογος

Του Χάρη Μαυρομάτη*  

            Καιρός,  επί τέλους,  να προβώ  στην ομολογία. Αυτόν τον,  για όλους πεθαμένο, Μίνω Ζώτο δεν μπορώ  να το θάψω ακόμα. Δεν μπορώ  να θελήσω  να τον θάψω, γιατί  περιμένω, πως η «ζωή» του θα ξανασυμβή πάλι  δυνατή,  στο χώρο της ποίησης, απ’ την  ψυχή και  το πνεύμα  του αυτή  τη φορά,  όπως συνέβη  και του  Καρυωτάκη, ας πούμε.

            Τον  αποσπώ,  λοιπόν,  με περίσσια τρυφερότητας, απ’ τον  «φθισικό»  ρομαντισμό  της εποχής του και με προσοχή  τον τοποθετώ  στην αγαπημένη μου  έκφραση  στο ερεύνημα  της ψυχικής  οντότητας, που,  όσο  γι’ αυτόν, δεν μπορούσε  νάναι  αλλιώς,  απ’ ότι  το πρόσφερε. Ένας έρωτας ή ένας θάνατος. Ή ακόμα μια ζωή  μ’ ένα εραστή  στο  κόρφο της, που δεν  της ανήκει,  όμως,  αφού  τον πρόλαβε ο θάνατος. 

Η Τέχνη της Αγένειας

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Ζούμε τις μέρες της αγένειας. Εκείνης της αγένειας της βαθιά ριζωμένης μέσα μας. Είναι οι μέρες που η ευγένεια θεωρείται ξεπερασμένη και παλιακή. Ντεμοντέ και βαρετή. Και δεν μιλάμε για εκείνη την τυπική ευγένεια που έχει μέσα της το «πρέπει», αλλά εκείνη που στην βάζουν μέσα σου οι ρίζες του σπιτιού σου, του σχολείου σου, του κοινωνικού σου περίγυρου.

Δεν μιλάμε καν για εκείνες τις προσποιητές γλυκουλίτσες και τις γλυκερές καλημεροκαλησπέρες της διαδικτυακής λατρείας. Αυτές είναι χειρότερες κι από την αγένεια γιατί είναι τόσο επιτηδευμένες, τόσο καλά σκηνοθετημένες, που υποτιμούν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μας.

Ο Μίμης Λιμπεράκης, ο μεγάλος άγνωστος

Της Ζωής Ραπαΐτου*

Τον Μίμη Λιμπεράκη δεν τον ήξερα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Έπρεπε να διαβάσω τα βιβλία του Γιώργου Κοκοσούλα (Γ.Ι.Κ) «Μίμης Λιμπεράκης (1880-1967), ο ποιητής και αισθητικός απ’ το Μεσολόγγι» και «Γύρω από μια φιλία», * Μίμης Λιμπεράκης – Απόστολος Μελαχρινός * Επιστολές 1903- 1924, για να τον γνωρίσω μέσα από τις σελίδες του.

Η περιγραφή είναι τόσο ζωντανή και παραστατική, ώστε ακόμα και όσοι δεν γνώρισαν τον Λιμπεράκη να μπορούν με τη φαντασία τους να βρουν το σχήμα του μέσα από τις γραμμές των βιβλίων. Έτσι λοιπόν γνώρισα και αγάπησα, μπορώ να πω, τον περπατητή του δρόμου της Τουρλίδας, αλλά και τον μεγάλο ταξιδευτή.