Το σώμα υμνεί τον έρωτα

 

                                                                    Του Βαγγέλη Σακέλλιου

                                                                 

 

«…χαμήλωσαν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο

που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί…»

                                                            Γιώργος Σεφέρης, Ερωτικός λόγος

 

Οφείλονται χάριτες, για μια ακόμα φορά, στον καλό φίλο και πάντα ανήσυχο Νίκο Κορδόση που μας ξανάφερε στο Μεσολόγγι και στην «Διέξοδο».

Αυτή τη φορά ο λόγος ήταν εξόχως ερεθιστικός : η έκθεση απ’ την συλλογή του Σωτήρη Φέλιου με τον αισθαντικό τίτλο «Το σώμα υμνεί τον έρωτα». Κι όπως οι εμπνευστές της υπογραμμίζουν «…μια υμνολογία στο γυναικείο, πρωτίστως, σώμα με έργα τέχνης που προσκαλούν τον θεατή σε ένα ταξίδι ερωτικής ομορφιάς που εγείρει αρχέγονα συναισθήματα και σκέψεις για την ουσία της ανθρώπινης φύσης..»

Ο χρωστήρας του Γιώργου Ρόρρη, του Στέφανου Δασκαλάκη, του Αλέκου Λεβίδη, του Εδουάρδου Σακαγιάν, του Γιάννη Ψυχοπαίδη, του Χρήστου Μποκόρου, της Μαρίας Φιλοπούλου, του Γιάννη Μόραλη, της Μαριλίτσας Βλαχάκη, του Αλέκου Φασιανού, για να εστιάσω μόνο στις προτιμήσεις μου, υπόσχονται ένα αβέβαιο και εύθραυστο ταξίδι «εντός», μια διαδρομή αισθησιακής αναζήτησης, μια περιπλάνηση στις ηδονές και τις οδύνες της σάρκας, ένα βλέμμα μετέωρο στο πρόσωπο μιας έφηβης που αυθαδιάζει, ίδια η Λολίτα του Ναμπόκωφ, ή στο βαθιά ρυτιδωμένο πρόσωπο μιας γυναίκας παραιτημένης, ξέπνοης, ξεχασμένης. «Σώματα γυναικών ωσάν χρησμοί του πεπρωμένου», «γυναίκες που τις γδέρνει το φως». Ο μικρόκοσμος και ο αθέατος κόσμος του σώματος, ενός σώματος εκτεθειμένου, ενός σώματος στωικά καθημαγμένου, ενός σώματος που απομαγεύτηκε με τον χρόνο.

Ένα σώμα που υμνεί τον έρωτα, ομνύει στον έρωτα, θύει στον έρωτα.

 Μια ανεύρετη συναλληλία που πάλλεται εντός μας, με θεούς και δαίμονες, παρασυρμένη σέναν πολύχρωμο λαβύρινθο. Είναι οι αόρατες φωτοσκιάσεις που εγκλωβίζουν και εγκιβωτίζουν τη μνήμη, μια μνήμη βορά σε ηδονοβλεψίες της αίσθησης και της αφής.