Της Ακακίας Κορδόση*
Όταν
περπατούσα κάτω απ’ τους άνθινους
θόλους των είκοσι χρόνων (μην προλαβαίνοντας – όπως κι όλοι – να υποψιαστώ
πως θα ήταν οι μοναδικοί και
πόσο γρήγορα θα τους έχανα), είχα διαβάσει ένα βιβλίο
που με είχε συγκινήσει βαθειά και – γι’ αυτό – ποτέ δεν ξέχασα :
Ήταν ο «Προφήτης» του Χαλίλ Γκιμπράν.
Ο «Προφήτης» ήταν – είναι – ένα ποιητικό
πεζό, ή ένα ποίημα χωρίς στίχους,
ένα απόσταγμα σοφίας και υπερβατικής
αποκάλυψης. Κάτι ανάμεσα στην Επί του Όρους Ομιλία και τη Γυναίκα της Ζάκυνθος.
