Της Ακακίας Κορδόση*
Επειδή πλησιάζει η ιερή επέτειος της Εξόδου κι επειδή βλέπω τα τελευταία
χρόνια να αποφεύγεται – αναίτια – η καθιερωμένη πανελληνίως έκφραση «Γιορτές της Εξόδου του Μεσολογγίου»
και ν’ αντικαθίσταται από κάθε είδους περίφραση, όπου οι «γιορτές» γίνονται «μνήμες»,
το «Μεσολόγγι» γίνεται «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» και η λέξη Έξοδος ….. κάποιες φορές να παραλείπεται,
θα ’θελα να εκφράσω και δημοσίως τη μεγάλη μου ανησυχία για την – καλοπροαίρετη ίσως – αυτή αυθαιρεσία.
Οι μοναδικές στον κόσμο (όπως
και το γεγονός που τις προκάλεσε) γιορτές αυτές έχουν ξεκινήσει και καθιερωθεί από
τον λαό – άλλη μια ακόμη μοναδικότητα – εδώ και δυο σχεδόν αιώνες και δεν
είναι δυνατόν ν’ αλλάξουν όνομα.
Αν αποσυνδεθεί το Μεσολόγγι απ’ τη λέξη Έξοδος, πως θα ξέρει ο ξένος ή ο
άσχετος με την Ιστορία – και είναι πολλοί σήμερα αυτοί οι τελευταίοι – τι έχει
γίνει στο Μεσολόγγι;
Κι αν αντικατασταθεί η λέξη Μεσολόγγι με τον τίτλο του αριστουργήματος του
Διονυσίου Σολωμού, πόσοι στην Ελλάδα του πασαλείμματος και της ημιμάθειας
ξέρουν ποιους ονόμασε έτσι ο Ποιητής ;
Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Ιστορίας δεν μετονομάζονται: Η άλωση της
Κωνσταντινούπολης θα λέγεται πάντα «άλωση» και όχι καταστροφή, το Ολοκαύτωμα
του Αρκαδίου θα λέγεται «ολοκαύτωμα» και όχι ανατίναξη και η πτώση της Βαστίλης
θα λέγεται πτώση και όχι μνήμη.
Κι αν μερικοί συμπατριώτες μας ενοχλούνται από τη λέξη – που
χρησιμοποιούταν ωστόσο πάντοτε – «γιορτές» για ένα μνημόσυνο (γιατί πραγματικά
στο Μεσολόγγι γίνεται ένα μνημόσυνο) πρέπει να καταλάβουν πως η μία λέξη δεν
αποκλείει την άλλη: Ναι, στο Μεσολόγγι
κάθε χρόνο γιορτάζουμε.
Γιορτάζουμε γιατί λίγοι εξαντλημένοι απ’ την πείνα άνθρωποι νίκησαν δυο
χορτάτες και πανίσχυρες στρατιές.
Γιορτάζουμε γιατί λίγοι ταλαιπωρημένοι απ’ τη δυστυχία άνθρωποι κλόνισαν
την κραταιά «Ιερή Συμμαχία» κι άλλαξαν τα σχέδιά της, αλλάζοντας έτσι και τον
ρουν των γεγονότων της παγκόσμιας Ιστορίας.
Γιορτάζουμε γιατί το πνεύμα νίκησε την ύλη.
Γιορτάζουμε όμως μόνο μια φορά το χρόνο για μια πόλη που αναλήφθηκε
στους ουρανούς με τη θυσία της, δείχνοντας σ’ όλο τον κόσμο πώς κερδίζεται η
ελευθερία.
Γιορτάζουμε γιατί το Μεσολόγγι υπήρξε περίπτωση μοναδική – κι αυτή τη
μοναδικότητα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.
Κι αλλού έγιναν πράξεις ηρωισμού – και τις σεβόμαστε – μα ήταν πράξεις
ηρωισμού στιγμιαίου, όπου λίγοι άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά στο δίλλημα
«ελευθερία ή θάνατος» και διάλεξαν το δεύτερο, ενώ στο Μεσολόγγι ήταν ένας
ηρωισμός διαρκείας, προμελετημένος και προαποφασισμένος
από μια ολόκληρη πόλη, που θυσιάστηκε όχι απλώς για να διώξει έναν εχθρό
της χώρας, αλλά για να σώσει την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων όπου γης.
Αν το καταλαβαίνουν αυτό οι Έλληνες,
ας καλούν τιμητικά στις
εκδηλώσεις τους το Μεσολόγγι κι αν το καταλαβαίνει το Κράτος, ας δίνει την
έμφαση που οφείλει να δίνει με κάθε τρόπο και κυρίως με την τηλεόρασή του –
στις γιορτές αυτές.
Κι ας μας συγχωρεθεί η – φαινομενική
– έπαρση. Δεν έχουμε – και δεν πρέπει να έχουμε – μεγάλη ιδέα για τον εαυτό
μας. Έχουμε όμως – και πρέπει να έχουμε – μέγιστη ιδέα για την πόλη μας.
*Από την πνευματική παρακαταθήκη της πεζογράφου Α.Κ
