Το Φαινόμενο "Έξοδος"

Της Ακακίας Κορδόση*

  Διαπιστώνω συχνά με θλίψη μου πως η Έξοδος του Μεσολογγίου, ένα συγκλονιστικό γεγονός που έχει γίνει μόνο στην Ελλάδα, είναι άγνωστο στους Έλληνες. (Το γνωστό κλισέ «η Έξοδος του Μεσολογγίου» δεν λέει τίποτε – ηρωικές πράξεις έχουν γίνει σ΄ όλη την Ελλάδα). Και τους είναι άγνωστο, γιατί η πολιτεία δεν τους το έχει διδάξει στα σχολεία της, όχι στο μάθημα της ιστορίας αλλά σε ειδικό μάθημα ήθους, πολιτισμού και αξιοπρέπειας, που είχε την υποχρέωση να καθιερώσει.

«Παιδιά μ’ μας λείπ’ ο Κότσικας μας λείπ’ ο Αρχηγός μας»

Του Κωνσταντίνου Σταμάτη *

  Ο Αθανάσιος Ραζή-Κότσικας αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και ίσως τη σημαντικότερη μορφή του Μεσολογγίου, καθώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο  στις εξελίξεις κατά τη διάρκεια των πολιορκιών της πόλης. 

Παρόλα αυτά, ο χαρισματικός Αρχηγός των οπλοφόρων Μεσολογγιτών πέρασε στα ψιλά γράμματα της ιστορίας. Εκτός του νεαρού της ηλικίας του, κυρίως η αντιδικία του με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στάθηκε τροχοπέδη στην αναγνώρισή του. 

Η διατήρηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και η επανάχρηση των κτιρίων

Tου Ξενοφώντα Παπαευθυμίου *

  Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την περιπέτεια του Εμφυλίου Πολέμου, στις δεκαετίες  του ’50 και του ’60, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα, παράδοση ή εκσυγχρονισμός. 

  Προτίμησε τον εκσυγχρονισμό και στο όνομά του αλλά και της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου, θυσιάστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της νεότερης αρχιτεκτονικής των κέντρων της χώρας, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε σύγχρονα πολεοδομικά τέρατα, με όλες τις γνωστές πολιτιστικές, κοινωνικές  και περιβαλλοντικές συνέπειες. 

ΠΟΙΗΣΗ «Όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο Ουρανό»

Της Ελένης Πλακίδα*

–  Αλίμονο σε ’κεινον που προσπαθώντας να ορίσει τι είναι Ποίηση, αρχίζει με τη φράση «Ποίηση είναι» ή «Ποίηση δεν είναι». Προσωπικά δεν έχω καμιά τέτοια πρόθεση. 

–  Καθένας από τους ορισμούς που έχουν δοθεί για το τι είναι ποίηση περιέχει μια δόση αυθαιρεσίας. Κάθε τόσο δίνεται μια απάντηση που θεωρείται οριστική, ώσπου μια επόμενη απάντηση να την καταργήσει ή να την τροποποιήσει.

Πόλεις του Πένθους

*Της Ακακίας Κορδόση

Λίγες μέρες πριν από την εθελούσια πορεία προς τον θάνατο των εξοδιτών του Μεσολογγίου και μπροστά στις ανατριχιαστικές εικόνες του πολέμου της Συρίας, δημοσιεύουμε ένα πάντα επίκαιρο άρθρο της πεζογράφου Ακακίας Κορδόση που αναφέρεται στα μαρτύρια και τον πόνο που προκαλούν ανάλογα εκούσια ή και ακούσια γεγονότα, ανεξάρτητα αν αυτά ήταν πόλεμοι ή φυσικές καταστροφές και ανεξάρτητα αν κάποτε ονομάζονταν Μεσολόγγι, χθες Κόσοβο και Νέα Ορλεάνη και σήμερα Συρία.

Με μιά φορά δεν τελειώνει το χρέος προς τη γυναίκα.

Της Ακακίας Κορδόση *

ΟΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΣΑΝ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ. 

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ.

(Απόσπασμα από συνέντευξη της πεζογράφου Ακακίας Κορδόση που έδωσε σαν σήμερα το 1993 στις μαθήτριες Αναστασία Γεωργίου και Ελένη Κυτέα)

Ελ. Κ. : Ξέρουμε ότι είστε μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας. Πιστεύετε ότι η γυναίκα έχει κατακτήσει τη θέση που πρέπει στην κοινωνία. Είναι ίση προς τον άντρα;

Ακ. Κ. : Πιστεύω ότι τα νέα παιδιά, η ηλικία η δικιά σας κάτι θα κάνει. Μέχρι ώρας έχουν γίνει πολλά βήματα αλλά δεν έχει κατακτηθεί τίποτε. Ίσως στη δικιά σας γενιά ή μετά, την εποχή των παιδιών σας, κάτι να γίνει γιατί ακόμη υπάρχουν πολλά ριζωμένα μέσα μας, πάρα πολλά, ας τα πούμε ταμπού, ας τα πούμε παλιά πρότυπα.

Η ζώσα μνήμη ως ελεγεία της ζωής

Του Βαγγέλη Σακέλιου*

   Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα όταν πολύτιμος και γενναιόδωρος φίλος μού  χάρισε μία βαρύτιμη έκδοση του Μουσείου Μπενάκη, ήγουν ένα μνημειώδες λεύκωμα αφιερωμένο στην φωτογράφο της Κατοχής και της απελευθέρωσης, την Βούλα Παπαϊωάννου. Ένα ογκώδες πανόδετο πόνημα 646 σελίδων, ύμνος  στη ζωή και τον άνθρωπο μέσα σε  χρόνους δίσεκτους, τοπία πέτρινα, γιατί αυτό ήταν η Βούλα Παπαϊωάννου, ο καθρέφτης μιας Ελλάδας που επέζησε, μιας πατρίδας που χάθηκε.

Η ΤΕΧΝΗ ως τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας

                                                                              

Του Δημήτρη Ρούσση *

   Τέχνη. Ως λέξη πολύ γνωστή. Ως έννοια ίσως λίγο συγκεχυμένη. Κι όμως η λέξη ΤΕΧΝΗ χρησιμοποιείται σε μια γλώσσα αγνή, απόλυτα επικοινωνιακή και  πανανθρώπινη. Μια γλώσσα που δεν ομιλεί με ήχους  αλλά με χρώματα ανεξίτηλα, με σχέδια εκφραστικότατα. Είναι η γλώσσα του ανθρώπου του απογυμνωμένου από εξωτερικά και επίκτητα γνωρίσματα, από φυλετικά ενδύματα, από εθνικιστικά  εμβλήματα και στρατιωτικά περιβλήματα, απαλλαγμένη από τις παντός είδους  ιδιοτελείς ψυχολογικές αναστολές.