Της Ελένης Πλακίδα*
Για να μιλήσει κανείς για έναν ποιητή σαν
τον Παλαμά, σε μια τέτοια εκδήλωση, σε μία τέτοια πανηγυρική ώρα, θα χρειαζόταν
ίσως η ευφράδεια ενός Αλκιβιάδη, φιλτραρισμένη από τον Πλάτωνα. Κι αυτό γιατί
το έργο του Παλαμά, τέχνη μαζί και νόηση, αρχή πολιτισμού και ιστορίας,
ψυχογραφία και κοινωνική απολογία, αγώνας για την κατάκτηση ανώτερων
πνευματικών μορφών και πανανθρώπινων συμβόλων, ξεπερνά τα όρια μιας φιλοσοφίας
περιτειχισμένης από δόγματα και τύπους.
Από πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα
σύνορα του παλαμικού κόσμου, ποιοι νόμοι τον ρυθμίζουν δείχνοντάς τον σε μία
πλήρη ενότητα λαμπρό και αποθεωμένο στις φλόγες και τις ανταύγειες ενός
πανθεϊστικού λυρισμού, δε μας έχουν πει ακόμη οι πολυάριθμοι ερευνητές του.
