Του
Δημήτρη Ρούσση *
Τέχνη. Ως λέξη πολύ γνωστή. Ως έννοια ίσως λίγο
συγκεχυμένη. Κι όμως η λέξη ΤΕΧΝΗ χρησιμοποιείται σε μια γλώσσα
αγνή, απόλυτα επικοινωνιακή και πανανθρώπινη. Μια γλώσσα που δεν ομιλεί με ήχους
αλλά με χρώματα ανεξίτηλα, με σχέδια εκφραστικότατα. Είναι η γλώσσα του ανθρώπου του απογυμνωμένου από εξωτερικά και επίκτητα γνωρίσματα, από
φυλετικά ενδύματα, από εθνικιστικά
εμβλήματα και στρατιωτικά περιβλήματα, απαλλαγμένη από τις παντός
είδους ιδιοτελείς ψυχολογικές αναστολές.
Είναι η γλώσσα που στηρίζει την υγιή επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και λαών καθώς και την ανάδειξη και αποκάλυψη των πιο αληθινών αισθημάτων και των πιο αγνών συναισθημάτων του ανθρώπου. Είναι η γλώσσα που αποκαλύπτει εκείνο τον κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης που πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει και που ανεβάζει την ανθρώπινη ζωή από φαινόμενο βιολογικό, κοινό και στα σκουλήκια της γης, σε φαινόμενο ηθικό, αποκλειστικά ανθρώπινο.
Η γλώσσα της τέχνης φέρνει σε επικοινωνία τις ανθρώπινες ψυχές και όχι τις εκτροχιασμένες και αλλοτριωμένες λογικές που συνήθως κινούνται στις παρυφές της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Κι όμως σ’ αυτή την εποχή που ζούμε, εποχή τραγικά παράλογη και παράλογα τραγική, έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη της πηγαίας έκφρασης και της απρόσκοπτης και άδολης επικοινωνίας.
Είναι η γλώσσα που στηρίζει την υγιή επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και λαών καθώς και την ανάδειξη και αποκάλυψη των πιο αληθινών αισθημάτων και των πιο αγνών συναισθημάτων του ανθρώπου. Είναι η γλώσσα που αποκαλύπτει εκείνο τον κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης που πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει και που ανεβάζει την ανθρώπινη ζωή από φαινόμενο βιολογικό, κοινό και στα σκουλήκια της γης, σε φαινόμενο ηθικό, αποκλειστικά ανθρώπινο.
Η γλώσσα της τέχνης φέρνει σε επικοινωνία τις ανθρώπινες ψυχές και όχι τις εκτροχιασμένες και αλλοτριωμένες λογικές που συνήθως κινούνται στις παρυφές της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Κι όμως σ’ αυτή την εποχή που ζούμε, εποχή τραγικά παράλογη και παράλογα τραγική, έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη της πηγαίας έκφρασης και της απρόσκοπτης και άδολης επικοινωνίας.
Στην αγωνιώδη αυτή
προσπάθειά μας ο ρόλος της τέχνης μπορεί και πρέπει να είναι καθοριστικός
στο να μετατραπεί η ρηχή και χρησιμοθηρική επικοινωνία μας σε απόλυτη ψυχική έκφραση και πλήρη
ανταπόκριση στην αδήριτη ανάγκη όλων μας για υγιή και ανόθευτη κοινωνικότητα.
Σ’ ένα κόσμο πολύπαθο,
προβληματικό και ανορθόδοξα προβληματισμένο, όπου οι άνθρωποι τελειοποιούν τα όπλα του ολέθρου με την ψευδαίσθηση ότι θ’
αποφύγουν την πανωλεθρία και όπου για να εξασφαλίσουν την ειρήνη
προετοιμάζονται συνεχώς για πόλεμο, μόνο
η τέχνη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως
παγκόσμια και πανανθρώπινη γλώσσα επικοινωνίας, ειρηνικής συνύπαρξης και συναδέλφωσης ανθρώπων και λαών.
«Ο κ. Δημήτρης
Ρούσσης είναι φιλόλογος»
