ROCK 'N' ROLL ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥΡΛΙΔΑΣ ΚΑΙ ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ.....

ΤΟ ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΕΙΣΗΧΘΗ  ΣΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

ΜΕΣΩ ΤΟΥΡΛΙΔΑΣ ΚΑΙ …ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΟ 1957

Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*

Το rock ’n’ roll ως μουσικό είδος έκανε ουσιαστικά την εμφάνισή του  στον κόσμο τη δεκαετία του ΄50.

Το 1956  ήταν η χρονιά  που  το γνώρισε  για πρώτη φορά η νεολαία  της Ελλάδας με το τραγούδι Rock Around The Clock (Bill Haley & The Comets)  ενώ από το καλοκαίρι του 1957 άρχισε  πλέον και να το χορεύει.

Δίσκοι του πικάπ άρχισαν κυκλοφορούν  με δεκάδες  τραγούδια  - Maybelenne (Chuck Berry,1955), Tutti Frutti (Little Richard,1955), Blue Suede Shoes (Carl Perkins,1955), Heartbreak Hotel (Elvis Presley,1956) – ενώ  τα blue jeans, τα ρεβέρ, οι  μυτερές φαβορίτες και  οι γρήγορες κούρσες  και μοτοσυκλέτες  έδωσαν  άλλο χρώμα στη νεανική κουλτούρα.

Επρόκειτο για μια  έκρηξη νεανικής αλλαγής που είχε σαν βάση το rock’n’roll.

Η καθιέρωση των Γιορτών Εξόδου

                                                                                   Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη *

Το εκπληκτικό και ανεπανάληπτο γεγονός της θυσίας των Μεσολογγιτών, του θαύματος της ανδρείας των, της αυταπάρνησης των γερόντων, της  αξιοπρέπειας των γυναικών και  της αλληλεγγύης των φιλελλήνων ζωντανεύει  κάθε χρόνο υπό τον βαρύτιμο τίτλο «Γιορτές Εξόδου».

Ο εορτασμός αυτός,    στον  οποίο συμμετέχει ο Πολιτειακός Άρχοντας και η ανώτατη πολιτική, εκκλησιαστική, πνευματική και στρατιωτική ηγεσία  της χώρας, είναι ίσως μοναδικός  στον κόσμο όλο. Πρώτον γιατί ξεκίνησε αυτόβουλα από τους συγγενείς των πεσόντων στην Έξοδο και δεν επιβλήθηκε από το κράτος, δεύτερον γιατί πραγματοποιείται σε ώρα νυκτερινή και τρίτον γιατί γίνεται με βήμα πολύ αργό – σε ένδειξη πένθους – και με μπάντες που παιανίζουν πένθιμα εμβατήρια.

Μέρες…..

Του Βαγγέλη Σακέλλιου*

                                                           

                   

……Μια χαρακιά εδώ, μια λέξη εκεί,

 φωτογραφίες απαχθέντων χαμογέλων.

Σημάδια που, εν τέλει, θα σβηστούν

στα χρόνια που κυλούν όπως κυλούν τα χρόνια….

                                                 Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Αστικά Ερείπια

Ι) Η φίλη μου η Κατερίνα, κοσμοπολίτισσα, ταξιδεμένη και διψασμένη για ζωή ήταν απόλυτη : «Η Ρώσικη ψυχή είναι πάντα βαθιά. Οδύνη και ωδίνες μια τέλεια ενδοσκόπηση. Δες για παράδειγμα τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι. Ή, ακόμα, την πικρή γεύση που οι στιγμές απώλειας χαρίζουν στον Τσέχωφ. Ακόμα και τώρα. Ιδίως τώρα…»

Δειλινά λουσμένα στην κόκκινη αχλύ τους

Της Ακακίας Κορδόση*

Εμείς  που γεννηθήκαμε  σ’ ετούτο  τον τόπο,  που δεθήκαμε  με την τύχη του και πικραινόμαστε για το ξεθώριασμα  της παλιάς λάμψης του,  δεν πρέπει  να είμαστε απόλυτοι.

 Το Μεσολόγγι  φθάρθηκε  βέβαια και ξεχάστηκε, δεν πέθανε  όμως. 

"Της Aναπόλησης και της Καρτερίας"

*Της Γιώτας Γουβέλη

Με τη φίλη μου τη Φωφώ μοιραζόμαστε ακριβές αναμνήσεις από τα χρόνια της αθωότητας, συντοπίτισσες και συγκάτοικοι στα φοιτητικά μας χρόνια σε ένα δυαράκι του Ζωγράφου, γεμάτο όνειρα και προσδοκίες και σχέδια για τη ζωή που ανοιγόταν μπροστά μας.

Η μοίρα όμως ύφαινε ένα ύπουλο σχέδιο για τη φίλη μου. Πριν δυο χρόνια διαγνώστηκε με τη νόσο του κινητικού νευρώνα, που έγινε παγκοσμίως γνωστή μέσω του Στίβεν Χόκινγκ. Σε αντίθεση όμως με τον ομοιοπαθή της διάσημο φυσικό, καμιά διασημότητα δεν λαμπρύνει την κατάσταση της Φωφώς.

Έξοδος στη Διέξοδο: 20 χρόνια Κέντρο Λόγου & Τέχνης – Μουσείο «Διέξοδος»

Της Ανδρονίκης Χρυσάφη*

Πέρασαν είκοσι χρόνια από τη στιγμή που ο Μεσολογγίτης δικηγόρος Νίκος Κορδόσης αποφάσισε να διασώσει ένα κομμάτι ιστορικής μνήμης της πόλης του, ίσως από τα πιο σημαντικά. Και, ιδίοις εξόδοις, αγόρασε, ανακαίνισε, εμπλούτισε και επέστρεψε στην κοινωνία ένα από τα ελάχιστα προεπαναστατικά κτίρια του Μεσολογγίου, το πατρογονικό σπίτι του εκλεγμένου αρχηγού της Φρουράς του Μεσολογγίου κατά την Έξοδο, Αθανασίου Ραζηκότσικα.

Σώζοντας το σπίτι-ορόσημο από την κατάρρευση δημιούργησε αρχικά ένα μικρό ιστορικό μουσείο, ενώ στην πραγματικότητα αναδύθηκε ένας νέος πόλος έλξης, που άλλαξε τη φυσιογνωμία και τη δυναμική του ιστορικού κέντρου της πόλης. 

Η αρχική προσπάθεια μετεξελίχθηκε στο «Κέντρο Λόγου και Τέχνης ΔΙΕΞΟΔΟΣ», και, λες και έριξες ένα βότσαλο στη λίμνη, οι κύκλοι άρχισαν να διευρύνονται και να περιλαμβάνουν όλο και περισσότερα, όλο και περισσότερους.

Χειροποίητη μνήμη

ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΜΝΗΜΗ

                                                    Του Ευάγγελου Γ. Σακέλλιου *

*Λιτανεία, θρησκευτική πομπή ικετήρια, με περιφορά εικόνων ή αγίων λειψάνων.

**Πομπή,  πανηγυρική ή θρησκευτική συνοδεία.

***Έξοδος, κίνηση, μετάβαση από μέσα προς τα έξω, διαφυγή από ορισμένη δυσμενή κατάσταση.

Τεγόπουλος – Φυτράκης, Ελληνικό Λεξικό

Και οι μορφές ; Τα παρατεταγμένα, από πηλό, ειδώλια ; Τι είναι ακριβώς ;

Αρκεί ο λιτός τίτλος «Μεσολόγγι/Πολυτεχνείο, Πορεία προς την Ελευθερία» ν΄απαντήσει στους υπαινιγμούς σ΄αυτή την οδυνηρή ανασκαφή του παρελθόντος;

Τούτες οι μορφές είναι ανέκφραστες. Μετέωρες στον χρόνο και τον χώρο. Ιέρειες σαν σε πομπή στα Παναθήναια. Συνοδοί θανάτου στα έγκατα μιας πυραμίδας. Μορφές αρχέγονες, εν υπνώσει, με προδιαγραμμένη την πορεία την σιωπηλή. 

Πομπή θρήνου, έξοδος προσμονής, νικημένοι στρατιώτες, γυναίκες του Ζαλόγγου ή του Δίστομου, πρόσφυγες του πολέμου, ικέτιδες του αρχαίου κόσμου; Τι είναι ακριβώς ;

Πορεία προς την Ελευθερία

                                                                                                                  

                                                                                     Της Νικολίνας Θωμοπούλου *

«Μεσολόγγι – Πολυτεχνείο. Πορεία προς την Ελευθερία»

Δρόμοι Ελευθερίας. Στην πόλη της Ελευθερίας.

Τι σημαίνει, όμως, η λέξη «ελευθερία»;

Από τον καιρό του Διαφωτισμού ο Μοντεσκιέ παραπονιόταν: «Δεν υπάρχει λέξη που να προσέλαβε μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών νοημάτων από την ελευθερία». Ανέφερε μάλιστα ως παράδειγμα και ορισμένους Ρώσους που αποκαλούσαν «ελευθερία» το δικαίωμα να έχουν μακριά γένια!

Ελεύθερος άνθρωπος: στον όρο αυτό ο κάθε λαός ανάλογα με την πνευματική του συγκρότηση και την ψυχική του ωριμότητα δίνει διαφορετικό νόημα.

Οι σημασίες που αποδίδονται σ’ αυτή τη λέξη είναι πολλαπλές και το νόημα της πολυεδρικό. Σε κάθε περίπτωση όμως, η λέξη αφορά εσένα, αφορά εμένα, αφορά τους γύρω μας, τα πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά. Η Ελευθερία είναι μια υπόθεση του ανθρώπου άμεση και επείγουσα. Γιατί χωρίς αυτήν ο άνθρωπος αποκτηνώνεται. Γίνεται υπάνθρωπος. Καταντά απάνθρωπος.

Η τελευταία πράξη του Μεγάλου Χαλασμού

 Επίσκοπος Ιωσήφ Ρωγών 

Της Βάσως Μπίσσα - Σταφυλάκη*

 Γεννήθηκε στα Αμπελάκια  της Θεσσαλίας  το 1776. Ακολούθησε το ιερατικό στάδιο,  αφού μαθήτευσε  στη Σχολή  Κούμα της  Τσαριτσάνης. Χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης  απ’ τον Επίσκοπο Άρτης Πορφύριο και αργότερα  βοηθός Επίσκοπος του Πορφυρίου  με τον τίτλο του «Ρωγών και Κοζύλης». Τον Ιούλιο  του 1822 ακολούθησε στο Μεσολόγγι τον Μητροπολίτη Πορφύριο και όταν αυτός έφυγε για το Ναύπλιο ως αντιπρόσωπος του Μεσολογγίου στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση, ο Πορφύριος   ανέλαβε  μητροπολιτικά καθήκοντα διαμένοντας    δίπλα στο σημερινό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα σ΄έναν «πενιχρό οικίσκο»  που σωζόταν μέχρι  τις αρχές του 20^ου αιώνα.

Θανάσης Ραζή-Κότσικας. Ο Αρχηγός.

Μέρα τιμής και σεβασμού η αποψινή. Μέρα αφιερωμένη στον Αρχηγό, τον ηγέτη αλλά πάνω από όλα στον άνθρωπο Θανάση Ραζηκότσικα. Μια σπουδαία, μια εμβληματική προσωπικότητα.

Όλα αυτά τα χρόνια από κοινού ο Σύλλογος μας, ο Σύλλογος οι φίλοι της μουσικής Διονύσιος Σολωμός σε αγαστή συνεργασία με το Ιστορικό Μουσείο Διέξοδος και τη συμμετοχή του Ομίλου Οπλισμού και Φορεσιάς Ο Λιάρος διαγράφουμε μια κοινή πορεία. Μια πορεία σε ένα δρόμο που δεν έχει άλλο σκοπό από την ιστορική αφύπνιση.

Ανδρέας Κίτσος - Μυλωνάς

Ο αφανής στοχαστής του πνεύματος

«Ας κοιμούντ’ ευτυχισμένα όσα αγαπήσαμε»

  (Στίχος του Ανδρέα Κίτσου-Μυλωνά)

                                                                                                                                                     Του Γιάννη Μπαρδάκη *

Τέτοιες μέρες του Φλεβάρη 2004, έφυγε για το επέκεινα, ο λόγιος  Ανδρέας Κίτσος – Μυλωνάς με τον οποίο είχαμε κοινή  καταγωγή και μάλιστα γείτονες από τη  Μπουρλέσια  Μακρυνείας Μεσολογγίου (όπως εγώ  προσδιορίζω γεωγραφικά το χωριό μου,  κόντρα στους  κάθε λογής πολιτικάντηδες  που με τις φαεινές ιδέες τους το μετέτρεψαν σε Άγιο Ανδρέα Αγρινίου)  αλλά και κοινή επαγγελματική πορεία.

Ο άνθρωπος που σου χαμογελά

 

                                                                                              Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Ο άνθρωπος που βλέπεις να σου χαμογελάει το πρωί λέγοντάς σου καλημέρα, δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα δικά του.

Εκείνος ο άνθρωπος που σου απλώνει το χέρι και σου λέει “έλα, σήκω”, έχει βρεθεί πολλές φορές κατάχαμα και ξέρει να το αναγνωρίζει, ακόμα και χωρίς να σε δει πεσμένο.

Εκείνος ο άνθρωπος που θα καθίσει, θα σε ακούσει, θα σου δώσει χώρο και χρόνο από την ζωή του, δεν είναι αργόσχολος.

Είναι ένας άνθρωπος που νοιάζεται και έμαθε να κάνει μαγικά με το χρόνο και να τον δημιουργεί για εκείνους που θέλει.

Άτιμο πράγμα οι μίζεροι άνθρωποι φίλε μου...

Της  Κατερίνας Κυπρίου*

Στη ζωή μου, γνώρισα ανθρώπους και ανθρωπάκια!

Φίλους καλούς και ύπουλα φίδια! Είδα την καλοσύνη και την κακία, το μίσος και την ψευτιά τους! Γνώρισα ανθρώπους με μπέσα αλλά και ανθρωπόμορφα τέρατα!

Κάποιους τους συγχώρεσα και κάποιους τους διέγραψα.

Μα αυτούς που δεν ανέχομαι με τίποτα, είναι τους μίζερους ανθρώπους…

"Μεταξωτοί Άνθρωποι"

* Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν,αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.

Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου.

Ελιά, το δένδρο της Αμφιλοχίας

Μια προσφορά του γλύπτη Άγγελου Παναγιωτίδη 
στη γενέτειρά του

Του Νίκου Χούτα *

Η ελιά διασυνδέεται με την ελληνική χερσόνησο, τον ελληνικό πολιτισμό και τους Έλληνες διαχρονικά. Σύμβολο ειρήνης, γονιμότητας, ευημερίας αλλά και της αθλητικής νίκης για την αιώνια δόξα, κατέχει κεντρική θέση στη διατροφή, τις παραγωγικές δραστηριότητες και τις παραδόσεις των λαών της λεκάνης της Μεσογείου. Για το ελληνικό κοσμοσύστημα είναι ένα δέντρο ιερό το οποίο τόσο στην αρχαία όσο και στην νεοελληνική τέχνη έχει κυριολεκτικά αποθεωθεί.

Τέχνη είναι, αν έτσι νομίζετε

Του Μάνου Στεφανίδη*

Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. 
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. 

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

“ΗΡΕΜΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δεν σκοτώνω άστρα…” . Σ’ αυτόν τον τόπο αγαπητοί, θάλλει, ακόμη, μεγάλη ποίηση. Ερήμην όλων των ισοπεδωτικών μηχανισμών της εξουσίας, ερήμην των απειρόκαλλων πολιτικών και των ανυποψίαστων πολιτικών τους. 

Τι να κάνουμε; Ο τρόμος της υψηλής δημιουργίας δεν καταδέχεται να γίνει σύνθημα, λαϊκιστική προπαγάνδα, εύκολη ατάκα, συνταγή ευτυχίας.  

Εγώ πάλι περισσότερο από τον καλλιτέχνη ψάχνω τη στάση του. Την υπερηφάνειά του. Την ικανότητά του να περιφρονεί και να μην υπαλληλοποιείται.
Να μην φοβάται κανέναν δόλιο άρχοντα ούτε τους δόλιους τους υπασπιστές του, ανύπαρκτους τελικά στο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Γιατί ο αληθινός δημιουργός την ιστορία μόνο φοβάται και σ’ αυτή λογοδοτεί. Όσο για εκείνους που έσπευσαν να διακηρύξουν θριαμβευτικά τον θάνατο (της ιστορίας), έσσεται ήμαρ. Όποιος κατέστησε τον εαυτό του νεκροθάφτη ας μην διαμαρτύρεται που συναλλάσσεται αποκλειστικά με πτώματα.

Μια στάση ζητώ, ένα όχι. Και βλέπω τους πάντες, σχεδόν, γύρω μου να προτείνουν οι ίδιοι την τιμή της αγοραπωλησίας τους πριν καν τους ζητηθεί. Για ένα τόσο δα, εφήμερο φλασάκι προβολής· για μια σταλίτσα ικανοποίησης του πιο αξιοθρήνητου εγωισμού. 

O ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ - Λόγος & Αντίλογος

Του Χάρη Μαυρομάτη*  

            Καιρός,  επί τέλους,  να προβώ  στην ομολογία. Αυτόν τον,  για όλους πεθαμένο, Μίνω Ζώτο δεν μπορώ  να το θάψω ακόμα. Δεν μπορώ  να θελήσω  να τον θάψω, γιατί  περιμένω, πως η «ζωή» του θα ξανασυμβή πάλι  δυνατή,  στο χώρο της ποίησης, απ’ την  ψυχή και  το πνεύμα  του αυτή  τη φορά,  όπως συνέβη  και του  Καρυωτάκη, ας πούμε.

            Τον  αποσπώ,  λοιπόν,  με περίσσια τρυφερότητας, απ’ τον  «φθισικό»  ρομαντισμό  της εποχής του και με προσοχή  τον τοποθετώ  στην αγαπημένη μου  έκφραση  στο ερεύνημα  της ψυχικής  οντότητας, που,  όσο  γι’ αυτόν, δεν μπορούσε  νάναι  αλλιώς,  απ’ ότι  το πρόσφερε. Ένας έρωτας ή ένας θάνατος. Ή ακόμα μια ζωή  μ’ ένα εραστή  στο  κόρφο της, που δεν  της ανήκει,  όμως,  αφού  τον πρόλαβε ο θάνατος. 

Η Τέχνη της Αγένειας

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Ζούμε τις μέρες της αγένειας. Εκείνης της αγένειας της βαθιά ριζωμένης μέσα μας. Είναι οι μέρες που η ευγένεια θεωρείται ξεπερασμένη και παλιακή. Ντεμοντέ και βαρετή. Και δεν μιλάμε για εκείνη την τυπική ευγένεια που έχει μέσα της το «πρέπει», αλλά εκείνη που στην βάζουν μέσα σου οι ρίζες του σπιτιού σου, του σχολείου σου, του κοινωνικού σου περίγυρου.

Δεν μιλάμε καν για εκείνες τις προσποιητές γλυκουλίτσες και τις γλυκερές καλημεροκαλησπέρες της διαδικτυακής λατρείας. Αυτές είναι χειρότερες κι από την αγένεια γιατί είναι τόσο επιτηδευμένες, τόσο καλά σκηνοθετημένες, που υποτιμούν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μας.

Ο Μίμης Λιμπεράκης, ο μεγάλος άγνωστος

Της Ζωής Ραπαΐτου*

Τον Μίμη Λιμπεράκη δεν τον ήξερα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Έπρεπε να διαβάσω τα βιβλία του Γιώργου Κοκοσούλα (Γ.Ι.Κ) «Μίμης Λιμπεράκης (1880-1967), ο ποιητής και αισθητικός απ’ το Μεσολόγγι» και «Γύρω από μια φιλία», * Μίμης Λιμπεράκης – Απόστολος Μελαχρινός * Επιστολές 1903- 1924, για να τον γνωρίσω μέσα από τις σελίδες του.

Η περιγραφή είναι τόσο ζωντανή και παραστατική, ώστε ακόμα και όσοι δεν γνώρισαν τον Λιμπεράκη να μπορούν με τη φαντασία τους να βρουν το σχήμα του μέσα από τις γραμμές των βιβλίων. Έτσι λοιπόν γνώρισα και αγάπησα, μπορώ να πω, τον περπατητή του δρόμου της Τουρλίδας, αλλά και τον μεγάλο ταξιδευτή.

Η ζωγραφική σαν τηλεόραση

Του Μάνου Στεφανίδη*

«Όλοι αυτοί οι φωτογράφοι που αλωνίζουν τον κόσμο κυνηγώντας επικαιρότητα δεν ξέρουν ότι είναι πράκτορες του θανάτου».

 ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ

 Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ένα από τα παιδιά της ζωγραφικής, αυτής της τρομερής μήτρας που γεννούσε ανέκαθεν εικόνες, σήμερα λειτουργεί συλλήβδην σαν ένα πυροτεχνηματικό τίποτε που παρουσιάζει το τίποτε ως θρίαμβο. Παραδομένη πλήρως στους μηχανισμούς της αγοράς και στην περίφημη «ιδιωτική» πρωτοβουλία, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ν’ αναπαράγει την ιδιωτεία μετριοτήτων που υπάρχουν μόνο επειδή εμφανίζονται.

Μεσολόγγι - Δειλινά απαράλλαχτα λουσμένα στην κόκκινη αχλύ τους

Της Ακακίας Κορδόση*

Εμείς που γεννηθήκαμε σ’ ετούτο τον τόπο, που δεθήκαμε με την τύχη του και πικραινόμαστε για το ξεθώριασμα της παληάς λάμψης του, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. 

Το Μεσολόγγι φθάρθηκε βέβαια και ξεχάστηκε, δεν πέθανε όμως. Μπορεί  σιγά – σιγά, όπως ένας πληγωμένος το αίμα του, να έχασε τον κόσμο του, μπορεί να δέχεται καθημερινά επιδρομές κι’ εγκαταστάσεις «βαρβάρων», μπορεί να έχασε τους γραφικούς μώλους και τις βάρκες του με τ’ άσπρα πανιά, μπορεί χορτάρι να σκεπάζει τα παληά του αρχοντικά και μέρα τη μέρα να πέφτει στη λησμονιά, όμως πολλές είναι οι στιγμές του που το δένουν με το χθες. 

Μαρία Κάλλας - Βασανιστική ηρωική μαρτυρία μιας δημιουργικής τέχνης

Του π. Συμεώνος Κάτσινα*

Νεράιδα της λυρικής τέχνης στάθηκε η Μαρία Κάλλας, που όποιο ρόλο κι’ αν άγγιζε με τα μαγικά δάκτυλά της στον τύλιγε με χαρίεν φως, «υγρόν πυρ» και ακαταμάχητη σαγήνη.                     

Έχουμε την τύχη, και μέσω της δισκογραφίας, να μεταλαμβάνουμε τα νάματα της απαράμιλλης τέχνης της από τα πρώτα σχεδόν βήματά της και να ταυτιζόμαστε μαζί της, εφ’ όσον η παρουσία της κατά τον Γιάννη Τσαρούχη «δεν ήταν ένα κουραστικό και παθιασμένο κόλπο αλλά μία επικοινωνία με την πρωταρχική της έμπνευση». 

Ηρωίδα μιας όπερας που την ανανέωσε και την προικοδότησε με την τέχνη του τραγουδιού που είχε ξεχαστεί -ή παραμεληθεί- εδώ και δεκάδες χρόνια.

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά…

Της Ειρήνης Τριανταφύλλου*

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά!

Τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι. Τέρμα οι διακοπές. Επιστροφή στα θρανία και για σένα και για μένα. Ξεκουραστήκαμε και ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε τον μαραθώνιο κι εσύ, κι εγώ.

Θα ’θελες – ίσως – να κρατήσουν λίγο ακόμα οι διακοπές. Κουράστηκες την προηγούμενη χρονιά. Κι εγώ θα το ’θελα, γιατί κι εγώ κουράστηκα. Καταλαβαίνω την κούρασή σου και θα ’θελα κι εσύ να καταλάβεις τη δική μου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ - ένας Έλληνας της διασποράς, προστάτης της μουσικής.

Του Ευάγγελου Ηλ. Αγγελάκου*

Κάθε Πρωτοχρονιά πολλοί στην Ελλάδα και εκατομμύρια θεατών τηλοψίας απολαμβάνουν την συναυλία της Φιλαρμονικής την Βιέννης στο περίφημο μέγαρο Musikverein. Επίσης, πολλοί Έλληνες επισκέπτονται την ωραιότατη πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας. 

Διαδρομές αναπόλησης

Της Αννίτας  Πατσουράκη*

Ο Ηλίας  Πασσίσης (Μεσολόγγι 1944 – Αθήνα 2002) υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός  που κατόρθωσε με αυθεντική έκφραση και χωρίς τυποποίηση να υλοποιήσει το όραμά του με απόλυτα προσωπικό ύφος σε εγχείρημα σπάνιο στην εποχή της καταναλωτικής τέχνης  και κοινωνίας.

«Με λογισμό και μ’ όνειρο» όπως αναφέρει ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, ο Ηλίας Πασσίσης καταγράφει ρεαλιστικά με δυνατότητα φωτογραφικής απόδοσης την ποιητική έκφραση συναισθημάτων και ονείρων. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η εικόνα είναι η αφορμή για τη βαθύτερη σκέψη και στοχασμό του θεατή».