Στη μνήμη του δημοσιεύουμε άρθρο της πνευματικής καθοδηγήτριας του Κοινωφελούς Πολιτιστικού μας Οργανισμού και παιδικής φίλης του Χρήστου Ακακίας Κορδόση,
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Ο φίλος, ο αρχηγός, ο οραματιστής
Της Ακακίας Κορδόση*
Κάθε φορά που βλέπω ή φέρνω στο νου μου το Χρήστο, η μνήμη μου αυτόματα τρέχει σ΄εκείνα τα χρόνια τα «ηρωικά» που άρχισε η φιλία μας. Χρόνια αθωότητας και ψυχικής ανάτασης και δεν ξέρω αν μπορούν, όχι βέβαια να τα ζήσουν – αυτό αποκλείεται – αλλά ούτε και να τα φανταστούν τα σημερινά παιδιά.
Μια μέρα του ΄59 (την Άνοιξη πρέπει να΄τανε) όπως καθόμουν στο «ηρωικό» επίσης κιόσκι του σπιτιού μας (που οι πιο παλιοί θυμούνται) ήρθαν δυό παιδιά και μου είπαν πως με ζήταγε ο Χρήστος ο Κωνσταντίνου.
Χωρίς να ρωτήσω πώς και γιατί, πήγα αμέσως κοντά του, όπως πήγε κι ο Κώστας, κι ο Τάκης, κι ο Γιάννης, κι ο Αριστείδης, κι ο Λάμπρος, κι άλλοι, κι άλλοι, όλη η χρυσή νεολαία της πόλης μας. Και λέω «χρυσή» με πλήρη επίγνωση της σημασίας της λέξης. Χωρίς ψευτομετριοφροσύνες. Γιατί είμαστε, πραγματικά, χρυσή νεολαία, αφού είχαμε πλήθος ενδιαφέροντα, δεν μέναμε ποτέ αργόσχολοι, δεν αφήναμε να μας αλλοτριώσουν, δεν κυνηγούσαμε μόνο τη διασκέδαση και περιφρονούσαμε κυριολεκτικά το χρήμα. Κι αυτοί που το είχαν κι αυτοί που δεν το είχανε – κι ήταν οι πιο πολλοί.
Άλλος σπούδαζε, άλλος μάθαινε τέχνη ή δούλευε, κι άλλος πήγαινε ακόμα σχολείο. Και τ΄απογεύματα τρέχαμε (χωρίς καμιά υστεροβουλία ή συμφέρον – τι συμφέρον νάχανε 15 και 18 χρονών παιδιά – και χωρίς να μας «βάζει» κανείς δηλαδή καμιά πολιτική ή θρησκευτική οργάνωση) και διοργανώναμε εκθέσεις ζωγραφικής με έργα δικά μας, δημόσιες συζητήσεις και ομιλίες, φιλολογικά τσάγια και εκδρομές, σε μια εποχή που όλα αυτά ήταν άγνωστα, αδιανόητα, ακόμα και για τα παιδιά της Αθήνας. Κανείς δεν μας είχε μιλήσει γι΄αυτά, ούτε υπήρχε ακόμα τηλεόραση για να τα δούμε.
Ψυχή της πολιτιστικής εκείνης κίνησης, που κράτησε χρόνια κι έδωσε εκπληκτικούς καρπούς, ήταν ο Χρήστος.
Αυτός είχε τις εμπνεύσεις, τις ιδέες, αυτός ήξερε να οργανώνει, να συντονίζει, να βγάζει απ΄τον καθένα ό,τι καλύτερο μπορούσε να δώσει. Και πάνω απ΄όλα, ήξερε να εκτιμήσει το πνεύμα.
Έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη ζωή της πόλης μας. Έδειξε το δρόμο στα παιδιά της ηλικίας μας – της τότε ηλικίας μας – για να διοχετεύσουν τη ζωντάνια τους, τις ικανότητές τους, τα όνειρά τους. Να μην αφήσουν την πόλη να βαλτώσει και να δείξουν στον κόσμο ποια πράγματα έχουν αξία. Γι΄αυτό και τον βγάζαμε όλα τα χρόνια πρόεδρο του συλλόγου μας, ενός συλλόγου που δέθηκε σιγά – σιγά κι έγινε μια μεγάλη παρέα. Και τα πιο πιστά μέλη της παρέας αυτής, ο Κώστας, ο Σώζων, ο Γιάννης, ο Αριστείδης, εγώ είχαμε πια έναν κοινό δεσμό. Είμασταν οι φίλοι του Χρήστου – τίτλος για τον οποίο είμουνα και είμαι πάντα περήφανη.
Όταν 13 χρόνια αργότερα μου είπε πως σκέπτονταν να βγάλει εφημερίδα, το βρήκα πολύ φυσικό, γιατί ήξερα πόσο αγαπούσε την πρόοδο και με τι σοβαρότητα υλοποιούσε τα σχέδιά του. Το βρήκα επίσης φυσικό να γράφω σ΄αυτή όσο θα μου επέτρεπε ο χρόνος μου. Κάναμε μαζί σχέδια και κουβεντιάζαμε για τον τίτλο.
Γι΄αυτή τη φιλία, Χρήστο, σ΄ευχαριστώ.
*Η πεζογράφος Ακακία Κορδόση έφυγε από τη ζωή το 2015. Το άρθρο διάβασε η ίδια η Α.Κ. τον Ιανουάριο του 2001 μέσα στη «Διέξοδο» σε εκδήλωση που διοργάνωσε η εφημερίδα «Μεσολογγίτικα Χρονικά» για τα 28 χρόνια από την πρώτη της κυκλοφορία.
