Πορεία προς την Ελευθερία

                                                                                                                  

                                                                                     Της Νικολίνας Θωμοπούλου *

«Μεσολόγγι – Πολυτεχνείο. Πορεία προς την Ελευθερία»

Δρόμοι Ελευθερίας. Στην πόλη της Ελευθερίας.

Τι σημαίνει, όμως, η λέξη «ελευθερία»;

Από τον καιρό του Διαφωτισμού ο Μοντεσκιέ παραπονιόταν: «Δεν υπάρχει λέξη που να προσέλαβε μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών νοημάτων από την ελευθερία». Ανέφερε μάλιστα ως παράδειγμα και ορισμένους Ρώσους που αποκαλούσαν «ελευθερία» το δικαίωμα να έχουν μακριά γένια!

Ελεύθερος άνθρωπος: στον όρο αυτό ο κάθε λαός ανάλογα με την πνευματική του συγκρότηση και την ψυχική του ωριμότητα δίνει διαφορετικό νόημα.

Οι σημασίες που αποδίδονται σ’ αυτή τη λέξη είναι πολλαπλές και το νόημα της πολυεδρικό. Σε κάθε περίπτωση όμως, η λέξη αφορά εσένα, αφορά εμένα, αφορά τους γύρω μας, τα πρόσωπα που συναντάμε καθημερινά. Η Ελευθερία είναι μια υπόθεση του ανθρώπου άμεση και επείγουσα. Γιατί χωρίς αυτήν ο άνθρωπος αποκτηνώνεται. Γίνεται υπάνθρωπος. Καταντά απάνθρωπος.

Η τελευταία πράξη του Μεγάλου Χαλασμού

 Επίσκοπος Ιωσήφ Ρωγών 

Της Βάσως Μπίσσα - Σταφυλάκη*

 Γεννήθηκε στα Αμπελάκια  της Θεσσαλίας  το 1776. Ακολούθησε το ιερατικό στάδιο,  αφού μαθήτευσε  στη Σχολή  Κούμα της  Τσαριτσάνης. Χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης  απ’ τον Επίσκοπο Άρτης Πορφύριο και αργότερα  βοηθός Επίσκοπος του Πορφυρίου  με τον τίτλο του «Ρωγών και Κοζύλης». Τον Ιούλιο  του 1822 ακολούθησε στο Μεσολόγγι τον Μητροπολίτη Πορφύριο και όταν αυτός έφυγε για το Ναύπλιο ως αντιπρόσωπος του Μεσολογγίου στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση, ο Πορφύριος   ανέλαβε  μητροπολιτικά καθήκοντα διαμένοντας    δίπλα στο σημερινό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα σ΄έναν «πενιχρό οικίσκο»  που σωζόταν μέχρι  τις αρχές του 20^ου αιώνα.

Θανάσης Ραζή-Κότσικας. Ο Αρχηγός.

Μέρα τιμής και σεβασμού η αποψινή. Μέρα αφιερωμένη στον Αρχηγό, τον ηγέτη αλλά πάνω από όλα στον άνθρωπο Θανάση Ραζηκότσικα. Μια σπουδαία, μια εμβληματική προσωπικότητα.

Όλα αυτά τα χρόνια από κοινού ο Σύλλογος μας, ο Σύλλογος οι φίλοι της μουσικής Διονύσιος Σολωμός σε αγαστή συνεργασία με το Ιστορικό Μουσείο Διέξοδος και τη συμμετοχή του Ομίλου Οπλισμού και Φορεσιάς Ο Λιάρος διαγράφουμε μια κοινή πορεία. Μια πορεία σε ένα δρόμο που δεν έχει άλλο σκοπό από την ιστορική αφύπνιση.

Ανδρέας Κίτσος - Μυλωνάς

Ο αφανής στοχαστής του πνεύματος

«Ας κοιμούντ’ ευτυχισμένα όσα αγαπήσαμε»

  (Στίχος του Ανδρέα Κίτσου-Μυλωνά)

                                                                                                                                                     Του Γιάννη Μπαρδάκη *

Τέτοιες μέρες του Φλεβάρη 2004, έφυγε για το επέκεινα, ο λόγιος  Ανδρέας Κίτσος – Μυλωνάς με τον οποίο είχαμε κοινή  καταγωγή και μάλιστα γείτονες από τη  Μπουρλέσια  Μακρυνείας Μεσολογγίου (όπως εγώ  προσδιορίζω γεωγραφικά το χωριό μου,  κόντρα στους  κάθε λογής πολιτικάντηδες  που με τις φαεινές ιδέες τους το μετέτρεψαν σε Άγιο Ανδρέα Αγρινίου)  αλλά και κοινή επαγγελματική πορεία.

Ο άνθρωπος που σου χαμογελά

 

                                                                                              Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Ο άνθρωπος που βλέπεις να σου χαμογελάει το πρωί λέγοντάς σου καλημέρα, δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα δικά του.

Εκείνος ο άνθρωπος που σου απλώνει το χέρι και σου λέει “έλα, σήκω”, έχει βρεθεί πολλές φορές κατάχαμα και ξέρει να το αναγνωρίζει, ακόμα και χωρίς να σε δει πεσμένο.

Εκείνος ο άνθρωπος που θα καθίσει, θα σε ακούσει, θα σου δώσει χώρο και χρόνο από την ζωή του, δεν είναι αργόσχολος.

Είναι ένας άνθρωπος που νοιάζεται και έμαθε να κάνει μαγικά με το χρόνο και να τον δημιουργεί για εκείνους που θέλει.

Άτιμο πράγμα οι μίζεροι άνθρωποι φίλε μου...

Της  Κατερίνας Κυπρίου*

Στη ζωή μου, γνώρισα ανθρώπους και ανθρωπάκια!

Φίλους καλούς και ύπουλα φίδια! Είδα την καλοσύνη και την κακία, το μίσος και την ψευτιά τους! Γνώρισα ανθρώπους με μπέσα αλλά και ανθρωπόμορφα τέρατα!

Κάποιους τους συγχώρεσα και κάποιους τους διέγραψα.

Μα αυτούς που δεν ανέχομαι με τίποτα, είναι τους μίζερους ανθρώπους…

"Μεταξωτοί Άνθρωποι"

* Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν,αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει.

Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου.

Ελιά, το δένδρο της Αμφιλοχίας

Μια προσφορά του γλύπτη Άγγελου Παναγιωτίδη 
στη γενέτειρά του

Του Νίκου Χούτα *

Η ελιά διασυνδέεται με την ελληνική χερσόνησο, τον ελληνικό πολιτισμό και τους Έλληνες διαχρονικά. Σύμβολο ειρήνης, γονιμότητας, ευημερίας αλλά και της αθλητικής νίκης για την αιώνια δόξα, κατέχει κεντρική θέση στη διατροφή, τις παραγωγικές δραστηριότητες και τις παραδόσεις των λαών της λεκάνης της Μεσογείου. Για το ελληνικό κοσμοσύστημα είναι ένα δέντρο ιερό το οποίο τόσο στην αρχαία όσο και στην νεοελληνική τέχνη έχει κυριολεκτικά αποθεωθεί.

Τέχνη είναι, αν έτσι νομίζετε

Του Μάνου Στεφανίδη*

Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. 
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. 

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

“ΗΡΕΜΗΣΕ ΛΟΙΠΟΝ. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δεν σκοτώνω άστρα…” . Σ’ αυτόν τον τόπο αγαπητοί, θάλλει, ακόμη, μεγάλη ποίηση. Ερήμην όλων των ισοπεδωτικών μηχανισμών της εξουσίας, ερήμην των απειρόκαλλων πολιτικών και των ανυποψίαστων πολιτικών τους. 

Τι να κάνουμε; Ο τρόμος της υψηλής δημιουργίας δεν καταδέχεται να γίνει σύνθημα, λαϊκιστική προπαγάνδα, εύκολη ατάκα, συνταγή ευτυχίας.  

Εγώ πάλι περισσότερο από τον καλλιτέχνη ψάχνω τη στάση του. Την υπερηφάνειά του. Την ικανότητά του να περιφρονεί και να μην υπαλληλοποιείται.
Να μην φοβάται κανέναν δόλιο άρχοντα ούτε τους δόλιους τους υπασπιστές του, ανύπαρκτους τελικά στο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Γιατί ο αληθινός δημιουργός την ιστορία μόνο φοβάται και σ’ αυτή λογοδοτεί. Όσο για εκείνους που έσπευσαν να διακηρύξουν θριαμβευτικά τον θάνατο (της ιστορίας), έσσεται ήμαρ. Όποιος κατέστησε τον εαυτό του νεκροθάφτη ας μην διαμαρτύρεται που συναλλάσσεται αποκλειστικά με πτώματα.

Μια στάση ζητώ, ένα όχι. Και βλέπω τους πάντες, σχεδόν, γύρω μου να προτείνουν οι ίδιοι την τιμή της αγοραπωλησίας τους πριν καν τους ζητηθεί. Για ένα τόσο δα, εφήμερο φλασάκι προβολής· για μια σταλίτσα ικανοποίησης του πιο αξιοθρήνητου εγωισμού. 

O ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ - Λόγος & Αντίλογος

Του Χάρη Μαυρομάτη*  

            Καιρός,  επί τέλους,  να προβώ  στην ομολογία. Αυτόν τον,  για όλους πεθαμένο, Μίνω Ζώτο δεν μπορώ  να το θάψω ακόμα. Δεν μπορώ  να θελήσω  να τον θάψω, γιατί  περιμένω, πως η «ζωή» του θα ξανασυμβή πάλι  δυνατή,  στο χώρο της ποίησης, απ’ την  ψυχή και  το πνεύμα  του αυτή  τη φορά,  όπως συνέβη  και του  Καρυωτάκη, ας πούμε.

            Τον  αποσπώ,  λοιπόν,  με περίσσια τρυφερότητας, απ’ τον  «φθισικό»  ρομαντισμό  της εποχής του και με προσοχή  τον τοποθετώ  στην αγαπημένη μου  έκφραση  στο ερεύνημα  της ψυχικής  οντότητας, που,  όσο  γι’ αυτόν, δεν μπορούσε  νάναι  αλλιώς,  απ’ ότι  το πρόσφερε. Ένας έρωτας ή ένας θάνατος. Ή ακόμα μια ζωή  μ’ ένα εραστή  στο  κόρφο της, που δεν  της ανήκει,  όμως,  αφού  τον πρόλαβε ο θάνατος. 

Η Τέχνη της Αγένειας

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Ζούμε τις μέρες της αγένειας. Εκείνης της αγένειας της βαθιά ριζωμένης μέσα μας. Είναι οι μέρες που η ευγένεια θεωρείται ξεπερασμένη και παλιακή. Ντεμοντέ και βαρετή. Και δεν μιλάμε για εκείνη την τυπική ευγένεια που έχει μέσα της το «πρέπει», αλλά εκείνη που στην βάζουν μέσα σου οι ρίζες του σπιτιού σου, του σχολείου σου, του κοινωνικού σου περίγυρου.

Δεν μιλάμε καν για εκείνες τις προσποιητές γλυκουλίτσες και τις γλυκερές καλημεροκαλησπέρες της διαδικτυακής λατρείας. Αυτές είναι χειρότερες κι από την αγένεια γιατί είναι τόσο επιτηδευμένες, τόσο καλά σκηνοθετημένες, που υποτιμούν κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μας.

Ο Μίμης Λιμπεράκης, ο μεγάλος άγνωστος

Της Ζωής Ραπαΐτου*

Τον Μίμη Λιμπεράκη δεν τον ήξερα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Έπρεπε να διαβάσω τα βιβλία του Γιώργου Κοκοσούλα (Γ.Ι.Κ) «Μίμης Λιμπεράκης (1880-1967), ο ποιητής και αισθητικός απ’ το Μεσολόγγι» και «Γύρω από μια φιλία», * Μίμης Λιμπεράκης – Απόστολος Μελαχρινός * Επιστολές 1903- 1924, για να τον γνωρίσω μέσα από τις σελίδες του.

Η περιγραφή είναι τόσο ζωντανή και παραστατική, ώστε ακόμα και όσοι δεν γνώρισαν τον Λιμπεράκη να μπορούν με τη φαντασία τους να βρουν το σχήμα του μέσα από τις γραμμές των βιβλίων. Έτσι λοιπόν γνώρισα και αγάπησα, μπορώ να πω, τον περπατητή του δρόμου της Τουρλίδας, αλλά και τον μεγάλο ταξιδευτή.

Η ζωγραφική σαν τηλεόραση

Του Μάνου Στεφανίδη*

«Όλοι αυτοί οι φωτογράφοι που αλωνίζουν τον κόσμο κυνηγώντας επικαιρότητα δεν ξέρουν ότι είναι πράκτορες του θανάτου».

 ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ

 Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ένα από τα παιδιά της ζωγραφικής, αυτής της τρομερής μήτρας που γεννούσε ανέκαθεν εικόνες, σήμερα λειτουργεί συλλήβδην σαν ένα πυροτεχνηματικό τίποτε που παρουσιάζει το τίποτε ως θρίαμβο. Παραδομένη πλήρως στους μηχανισμούς της αγοράς και στην περίφημη «ιδιωτική» πρωτοβουλία, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ν’ αναπαράγει την ιδιωτεία μετριοτήτων που υπάρχουν μόνο επειδή εμφανίζονται.

Μεσολόγγι - Δειλινά απαράλλαχτα λουσμένα στην κόκκινη αχλύ τους

Της Ακακίας Κορδόση*

Εμείς που γεννηθήκαμε σ’ ετούτο τον τόπο, που δεθήκαμε με την τύχη του και πικραινόμαστε για το ξεθώριασμα της παληάς λάμψης του, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. 

Το Μεσολόγγι φθάρθηκε βέβαια και ξεχάστηκε, δεν πέθανε όμως. Μπορεί  σιγά – σιγά, όπως ένας πληγωμένος το αίμα του, να έχασε τον κόσμο του, μπορεί να δέχεται καθημερινά επιδρομές κι’ εγκαταστάσεις «βαρβάρων», μπορεί να έχασε τους γραφικούς μώλους και τις βάρκες του με τ’ άσπρα πανιά, μπορεί χορτάρι να σκεπάζει τα παληά του αρχοντικά και μέρα τη μέρα να πέφτει στη λησμονιά, όμως πολλές είναι οι στιγμές του που το δένουν με το χθες. 

Μαρία Κάλλας - Βασανιστική ηρωική μαρτυρία μιας δημιουργικής τέχνης

Του π. Συμεώνος Κάτσινα*

Νεράιδα της λυρικής τέχνης στάθηκε η Μαρία Κάλλας, που όποιο ρόλο κι’ αν άγγιζε με τα μαγικά δάκτυλά της στον τύλιγε με χαρίεν φως, «υγρόν πυρ» και ακαταμάχητη σαγήνη.                     

Έχουμε την τύχη, και μέσω της δισκογραφίας, να μεταλαμβάνουμε τα νάματα της απαράμιλλης τέχνης της από τα πρώτα σχεδόν βήματά της και να ταυτιζόμαστε μαζί της, εφ’ όσον η παρουσία της κατά τον Γιάννη Τσαρούχη «δεν ήταν ένα κουραστικό και παθιασμένο κόλπο αλλά μία επικοινωνία με την πρωταρχική της έμπνευση». 

Ηρωίδα μιας όπερας που την ανανέωσε και την προικοδότησε με την τέχνη του τραγουδιού που είχε ξεχαστεί -ή παραμεληθεί- εδώ και δεκάδες χρόνια.

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά…

Της Ειρήνης Τριανταφύλλου*

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά!

Τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι. Τέρμα οι διακοπές. Επιστροφή στα θρανία και για σένα και για μένα. Ξεκουραστήκαμε και ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε τον μαραθώνιο κι εσύ, κι εγώ.

Θα ’θελες – ίσως – να κρατήσουν λίγο ακόμα οι διακοπές. Κουράστηκες την προηγούμενη χρονιά. Κι εγώ θα το ’θελα, γιατί κι εγώ κουράστηκα. Καταλαβαίνω την κούρασή σου και θα ’θελα κι εσύ να καταλάβεις τη δική μου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ - ένας Έλληνας της διασποράς, προστάτης της μουσικής.

Του Ευάγγελου Ηλ. Αγγελάκου*

Κάθε Πρωτοχρονιά πολλοί στην Ελλάδα και εκατομμύρια θεατών τηλοψίας απολαμβάνουν την συναυλία της Φιλαρμονικής την Βιέννης στο περίφημο μέγαρο Musikverein. Επίσης, πολλοί Έλληνες επισκέπτονται την ωραιότατη πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας. 

Διαδρομές αναπόλησης

Της Αννίτας  Πατσουράκη*

Ο Ηλίας  Πασσίσης (Μεσολόγγι 1944 – Αθήνα 2002) υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός  που κατόρθωσε με αυθεντική έκφραση και χωρίς τυποποίηση να υλοποιήσει το όραμά του με απόλυτα προσωπικό ύφος σε εγχείρημα σπάνιο στην εποχή της καταναλωτικής τέχνης  και κοινωνίας.

«Με λογισμό και μ’ όνειρο» όπως αναφέρει ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, ο Ηλίας Πασσίσης καταγράφει ρεαλιστικά με δυνατότητα φωτογραφικής απόδοσης την ποιητική έκφραση συναισθημάτων και ονείρων. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η εικόνα είναι η αφορμή για τη βαθύτερη σκέψη και στοχασμό του θεατή».

Ένα "λουτρό" που καθάρισε το μυαλό και την ψυχή μου

Της Ακακίας Κορδόση*

Τον Καζαντζάκη και τον Καβάφη, τους δύο τόσο αντίθετους στην έκφραση της τέχνης τους κολοσσούς των γραμμάτων μας, τους πρωτογνώρισα –τι ειρωνεία αλήθεια !- από τους γάλλους. Τον πρώτον στη Γαλλία, τον δεύτερον στις περίφημες διαλέξεις της Δευτέρας στο Γαλλικό Ινστιτούτο.

Σε μια εποχή δηλαδή που ο πολύς κόσμος δεν τους ήξερε και οι λίγοι που είχαν ακούσει το όνομά τους το είχαν ακούσει αρνητικά («άθεος» ο πρώτος, «αμαρτωλός» ο δεύτερος), είχαμε φτάσει στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου χωρίς να τους έχουμε διδαχτεί ποτέ.

Και τότε η ρότα της ζωής μου μ’ έφερε στη Γαλλία. Κι εκεί τα κορίτσια της ηλικίας μου ενθουσιάστηκαν που με γνώρισαν, γιατί…ήμουν απ’ τη χώρα του Καζαντζάκη και της Μελίνας Μερκούρη.

"Τα όνειρά σου να τα κάνεις μεγάλα και γενναία"

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Τα όνειρά σου, να τα κάνεις μεγάλα και γενναία.

Τίποτα μίζερο να μην χωράει μέσα τους.

Τα όνειρά σου, να λες “θα τα ζήσω” και να φτιάχνεις δρόμους για να φτάσεις εκεί.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο vs Μουσείο Ακροπόλεως: σημειώσατε x

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, «Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου», 2018

Μαρμάρινη γυναικεία κεφαλή στη μορφή θεατρικού προσωπείου. 1ος μ.Χ. αι. 

της Ανδρονίκης Π. Χρυσάφη*

Με έκπληξη και αγαλλίαση παρακολουθούμε τα πολύ τελευταία χρόνια κάτι να αλλάζει στον παραδοσιακό τρόπο στον τρόπο που η αρχαιολογική τέχνη βγαίνει από το καβούκι τής γραμμικής παρουσίασης των εκθεμάτων μέσα στις βιτρίνες, μας κλείνει το μάτι και συνομιλεί εκ νέου με το κοινό της. Τα δύο κυρίαρχα μουσεία της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό (ΕΑΜ) και το Ακροπόλεως, πήραν (επιτέλους) τη σκυτάλη και αποφάσισαν, ανάμεσα σε άλλες μικρότερες πρωτοπόρες δράσεις, να διοργανώσουν από μια …εκθεσιακή τριλογία.  

Έτσι, λοιπόν, και με αφορμή τους εορτασμούς για τα 150 χρόνια του ΕΑΜ (1866-2016), απολαύσαμε ένα πρωτοποριακό αφήγημα τριών εκθέσεων:

• «Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…» Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας (2015–16)
• Οδύσσειες (2016–17)
• Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου (2018–19)

Έστιν ούν Τραγωδία…. Αλήθεια τι ;

Του Δημήτρη Ρούσση*

            Ως «Μίμησιν  πράξεως  σπουδαίας και τελείας»  την ερμηνεύει ο Αριστοτέλης.

          Αναμφίβολα  η αναπαράσταση  μιας τραγωδίας  συμβάλει  στην Αισθητική  έκφραση της ηρωικής  αντίληψης  της ανθρώπινης  ζωής.

       Προς την κατεύθυνση  αυτή  είναι εκτιμητέα  η προσπάθεια  των  περιοδευουσών  θεατρικών  ομάδων να  καλλιεργήσουν  την αντίληψη αυτή  και να την αναδείξουν.

          Εάν  όμως  αποτύχουν  να κερδίσουν «τον έπαινο  του δήμου  και των σοφιστών, τα δύσκολα  και ανεκτίμητα εύγε» εισπράττουν  την άρνηση και μοιραία  περιέρχονται σε σύγχυση. 

O ZΩΓΡΑΦΟΣ ΤΑΣΟΣ ΜΑΝΤΑΣ

Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*

Εδώ και λίγο καιρό το Ιστορικό Μουσείο της «Διεξόδου» δέχτηκε  ένα πολύτιμο δώρο  που ήταν τοποθετημένο μέσα σε μια όμορφη συσκευασία.

Η προσφορά αυτή έχει ιδιαίτερη αξία για την «οικογένεια» της «Διεξόδου» γιατί προέρχεται από έναν νέο στην ηλικία φίλο του Μουσείου, έναν απλοϊκό  ψαρά της λιμνοθάλασσας, που δεν διαθέτει  οποιαδήποτε οικονομική άνεση αλλά μόνο πλούτο συναισθημάτων που του κληροδότησε η Μεσολογγίτικη οικογένειά του. 

Ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας και το Μεσολόγγι

Της Ακακίας Κορδόση*

Τον βλέπω σ’ αυτή την φωτογραφία του να χαμογελάει ευγενικά και με την αμηχανία της νειότης, κοντά στο Τέρμα της Τουρλίδας -όπως το λέμε  εμείς-, στο δρόμο που φέρνει προς το Μεσολόγγι -που διακρίνεται στο βάθος αμυδρά- και μου φαίνεται πως βλέπω το ίδιο το Μεσολόγγι. Μοναχικό, αμήχανο, ευγενικό και ανυπεράσπιστο.

            Μια φωτογραφία που πραγματικά «μιλάει» και που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε τόμους βιβλίων.  

Οι μίζεροι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν την ζωή

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Τους ανθρώπους με το πεινασμένο μάτι να φοβάσαι παιδί μου.

 Εκείνους που είναι τόσο μίζεροι που δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα. Δεν είναι πως δεν τους δόθηκε. Είναι πως αυτό που τους δόθηκε δεν τους έφτανε. Το ήθελαν “όλο” και το ήθελαν “μόνο δικό τους”.

 Αντί να απολαύσουν το τώρα, την στιγμή, εκείνα που τους δινόντουσαν, εκείνοι θέλανε “κι άλλο”, “παραπάνω”.