Μαρία Κάλλας - Βασανιστική ηρωική μαρτυρία μιας δημιουργικής τέχνης

Του π. Συμεώνος Κάτσινα*

Νεράιδα της λυρικής τέχνης στάθηκε η Μαρία Κάλλας, που όποιο ρόλο κι’ αν άγγιζε με τα μαγικά δάκτυλά της στον τύλιγε με χαρίεν φως, «υγρόν πυρ» και ακαταμάχητη σαγήνη.                     

Έχουμε την τύχη, και μέσω της δισκογραφίας, να μεταλαμβάνουμε τα νάματα της απαράμιλλης τέχνης της από τα πρώτα σχεδόν βήματά της και να ταυτιζόμαστε μαζί της, εφ’ όσον η παρουσία της κατά τον Γιάννη Τσαρούχη «δεν ήταν ένα κουραστικό και παθιασμένο κόλπο αλλά μία επικοινωνία με την πρωταρχική της έμπνευση». 

Ηρωίδα μιας όπερας που την ανανέωσε και την προικοδότησε με την τέχνη του τραγουδιού που είχε ξεχαστεί -ή παραμεληθεί- εδώ και δεκάδες χρόνια.

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά…

Της Ειρήνης Τριανταφύλλου*

Δάσκαλε, καλή σχολική χρονιά!

Τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι. Τέρμα οι διακοπές. Επιστροφή στα θρανία και για σένα και για μένα. Ξεκουραστήκαμε και ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε τον μαραθώνιο κι εσύ, κι εγώ.

Θα ’θελες – ίσως – να κρατήσουν λίγο ακόμα οι διακοπές. Κουράστηκες την προηγούμενη χρονιά. Κι εγώ θα το ’θελα, γιατί κι εγώ κουράστηκα. Καταλαβαίνω την κούρασή σου και θα ’θελα κι εσύ να καταλάβεις τη δική μου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΜΠΑΣ - ένας Έλληνας της διασποράς, προστάτης της μουσικής.

Του Ευάγγελου Ηλ. Αγγελάκου*

Κάθε Πρωτοχρονιά πολλοί στην Ελλάδα και εκατομμύρια θεατών τηλοψίας απολαμβάνουν την συναυλία της Φιλαρμονικής την Βιέννης στο περίφημο μέγαρο Musikverein. Επίσης, πολλοί Έλληνες επισκέπτονται την ωραιότατη πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής Αυστροουγγαρίας. 

Διαδρομές αναπόλησης

Της Αννίτας  Πατσουράκη*

Ο Ηλίας  Πασσίσης (Μεσολόγγι 1944 – Αθήνα 2002) υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός  που κατόρθωσε με αυθεντική έκφραση και χωρίς τυποποίηση να υλοποιήσει το όραμά του με απόλυτα προσωπικό ύφος σε εγχείρημα σπάνιο στην εποχή της καταναλωτικής τέχνης  και κοινωνίας.

«Με λογισμό και μ’ όνειρο» όπως αναφέρει ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, ο Ηλίας Πασσίσης καταγράφει ρεαλιστικά με δυνατότητα φωτογραφικής απόδοσης την ποιητική έκφραση συναισθημάτων και ονείρων. Σύμφωνα με τον ίδιο: «Η εικόνα είναι η αφορμή για τη βαθύτερη σκέψη και στοχασμό του θεατή».

Ένα "λουτρό" που καθάρισε το μυαλό και την ψυχή μου

Της Ακακίας Κορδόση*

Τον Καζαντζάκη και τον Καβάφη, τους δύο τόσο αντίθετους στην έκφραση της τέχνης τους κολοσσούς των γραμμάτων μας, τους πρωτογνώρισα –τι ειρωνεία αλήθεια !- από τους γάλλους. Τον πρώτον στη Γαλλία, τον δεύτερον στις περίφημες διαλέξεις της Δευτέρας στο Γαλλικό Ινστιτούτο.

Σε μια εποχή δηλαδή που ο πολύς κόσμος δεν τους ήξερε και οι λίγοι που είχαν ακούσει το όνομά τους το είχαν ακούσει αρνητικά («άθεος» ο πρώτος, «αμαρτωλός» ο δεύτερος), είχαμε φτάσει στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου χωρίς να τους έχουμε διδαχτεί ποτέ.

Και τότε η ρότα της ζωής μου μ’ έφερε στη Γαλλία. Κι εκεί τα κορίτσια της ηλικίας μου ενθουσιάστηκαν που με γνώρισαν, γιατί…ήμουν απ’ τη χώρα του Καζαντζάκη και της Μελίνας Μερκούρη.

"Τα όνειρά σου να τα κάνεις μεγάλα και γενναία"

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Τα όνειρά σου, να τα κάνεις μεγάλα και γενναία.

Τίποτα μίζερο να μην χωράει μέσα τους.

Τα όνειρά σου, να λες “θα τα ζήσω” και να φτιάχνεις δρόμους για να φτάσεις εκεί.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο vs Μουσείο Ακροπόλεως: σημειώσατε x

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, «Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου», 2018

Μαρμάρινη γυναικεία κεφαλή στη μορφή θεατρικού προσωπείου. 1ος μ.Χ. αι. 

της Ανδρονίκης Π. Χρυσάφη*

Με έκπληξη και αγαλλίαση παρακολουθούμε τα πολύ τελευταία χρόνια κάτι να αλλάζει στον παραδοσιακό τρόπο στον τρόπο που η αρχαιολογική τέχνη βγαίνει από το καβούκι τής γραμμικής παρουσίασης των εκθεμάτων μέσα στις βιτρίνες, μας κλείνει το μάτι και συνομιλεί εκ νέου με το κοινό της. Τα δύο κυρίαρχα μουσεία της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό (ΕΑΜ) και το Ακροπόλεως, πήραν (επιτέλους) τη σκυτάλη και αποφάσισαν, ανάμεσα σε άλλες μικρότερες πρωτοπόρες δράσεις, να διοργανώσουν από μια …εκθεσιακή τριλογία.  

Έτσι, λοιπόν, και με αφορμή τους εορτασμούς για τα 150 χρόνια του ΕΑΜ (1866-2016), απολαύσαμε ένα πρωτοποριακό αφήγημα τριών εκθέσεων:

• «Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…» Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας (2015–16)
• Οδύσσειες (2016–17)
• Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου (2018–19)

Έστιν ούν Τραγωδία…. Αλήθεια τι ;

Του Δημήτρη Ρούσση*

            Ως «Μίμησιν  πράξεως  σπουδαίας και τελείας»  την ερμηνεύει ο Αριστοτέλης.

          Αναμφίβολα  η αναπαράσταση  μιας τραγωδίας  συμβάλει  στην Αισθητική  έκφραση της ηρωικής  αντίληψης  της ανθρώπινης  ζωής.

       Προς την κατεύθυνση  αυτή  είναι εκτιμητέα  η προσπάθεια  των  περιοδευουσών  θεατρικών  ομάδων να  καλλιεργήσουν  την αντίληψη αυτή  και να την αναδείξουν.

          Εάν  όμως  αποτύχουν  να κερδίσουν «τον έπαινο  του δήμου  και των σοφιστών, τα δύσκολα  και ανεκτίμητα εύγε» εισπράττουν  την άρνηση και μοιραία  περιέρχονται σε σύγχυση. 

O ZΩΓΡΑΦΟΣ ΤΑΣΟΣ ΜΑΝΤΑΣ

Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*

Εδώ και λίγο καιρό το Ιστορικό Μουσείο της «Διεξόδου» δέχτηκε  ένα πολύτιμο δώρο  που ήταν τοποθετημένο μέσα σε μια όμορφη συσκευασία.

Η προσφορά αυτή έχει ιδιαίτερη αξία για την «οικογένεια» της «Διεξόδου» γιατί προέρχεται από έναν νέο στην ηλικία φίλο του Μουσείου, έναν απλοϊκό  ψαρά της λιμνοθάλασσας, που δεν διαθέτει  οποιαδήποτε οικονομική άνεση αλλά μόνο πλούτο συναισθημάτων που του κληροδότησε η Μεσολογγίτικη οικογένειά του. 

Ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας και το Μεσολόγγι

Της Ακακίας Κορδόση*

Τον βλέπω σ’ αυτή την φωτογραφία του να χαμογελάει ευγενικά και με την αμηχανία της νειότης, κοντά στο Τέρμα της Τουρλίδας -όπως το λέμε  εμείς-, στο δρόμο που φέρνει προς το Μεσολόγγι -που διακρίνεται στο βάθος αμυδρά- και μου φαίνεται πως βλέπω το ίδιο το Μεσολόγγι. Μοναχικό, αμήχανο, ευγενικό και ανυπεράσπιστο.

            Μια φωτογραφία που πραγματικά «μιλάει» και που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε τόμους βιβλίων.  

Οι μίζεροι άνθρωποι δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν την ζωή

Της Σοφίας Παπαηλιάδου*

Τους ανθρώπους με το πεινασμένο μάτι να φοβάσαι παιδί μου.

 Εκείνους που είναι τόσο μίζεροι που δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα. Δεν είναι πως δεν τους δόθηκε. Είναι πως αυτό που τους δόθηκε δεν τους έφτανε. Το ήθελαν “όλο” και το ήθελαν “μόνο δικό τους”.

 Αντί να απολαύσουν το τώρα, την στιγμή, εκείνα που τους δινόντουσαν, εκείνοι θέλανε “κι άλλο”, “παραπάνω”. 

Τατιάνα Ντέρου: Μια απόστολος του λαϊκού πολιτισμού.

 Του Ευάγγελου  Αυδίκου*

Στις διακοπές υπάρχουν, κατά κανόνα, δύο δρόμοι διαθέσιμοι. 

Ο ένας είναι αυτός που σε οδηγεί σ’ αυτό που φαίνεται ή σ’ αυτό που είναι μοδάτο. Ο δρόμος αυτός δεν έχει μπελάδες. Όλα είναι ρυθμισμένα από τους λαϊφστιλίστες. 

Ο δεύτερος δρόμος απαιτεί αυτενέργεια, επιλογές, παίδεμα. Χρειάζεται να βγει κανείς από τον κλειστό αυτοκινητόδρομο ή να μην εμπιστευτεί απολύτως τα προσφερόμενα πακέτα.

Συνήθως, επιλέγω τον δεύτερο δρόμο. Σε αποζημιώνει με ξαφνιάσματα. Με αισθήματα απρογραμμάτιστα.

Τειχοσκοπία.....

Της Μαρίας Καρατζογιάννη*

         Μια ιδιότητα ανθρώπινη, μια «ιδιορρυθμία» του ερασιτέχνη της ζωής είναι η ενδελεχής και η αδιάλειπτη παρατήρηση. Η παρατήρηση γεννά τη σκέψη, τη σκέψη που βρίσκει αντίκτυπο, έναν εύηχο ή  δυσμενή αντίλαλο στο θυμικό μας, στο συναίσθημα. Παρατήρηση, σκέψη, θυμικό  μπλέκονται συνεχώς στα πόδια των ορατικά «ευάλωτων»  και περιγράφουν την ίδια τη ζωή. 

      Οι ρομαντικοί ρέμβασαν στη φύση και  παρατήρησαν την υποκειμενική, εσωτερική φωνή τους. Οι συμβολιστές  αναγνώρισαν με τη ματιά τους  διττές έννοιες και ονομασίες σε αντικείμενα της μιας διάστασης. Οι ρεαλιστές έριξαν ένα βλέμμα ωμό και γυμνό στη σκληρή πραγματικότητα  και  οι υπερρεαλιστές άφησαν το εποπτικό τους πεδίο να ισορροπήσει μεταξύ φαντασίας και αντικειμενικότητας.

Η σημασία της επιστημονικής συντήρησης στην αγορά έργων τέχνης

Του Μηνά Χατζηχρήστου*

Ο παναδαμάτωρ χρόνος είναι αυτός στον οποίο τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί, ξεκινώντας απ’ τον άνθρωπο και καταλήγοντας σε οποιοδήποτε υλικό ακόμα κι αν αυτό έχει μεγάλη ιστορική, θρησκευτική ή οικονομική αξία. 
Η φθορά δεν διακρίνει αξία, προέλευση διότι δεν έχει μάθει και ούτε πρόκειται να μάθει να σέβεται την τέχνη.

        Μια ή δύο γενιές πριν υπήρχε ελάχιστη ειδική γνώση για την συντήρηση των έργων τέχνης και αρχαιοτήτων. Η συντήρηση είχε την έννοια της επισκευής δίχως επιστημονική τεκμηρίωση της επέμβασης.

Όταν τα μαργαριτάρια έχασαν τους αλιείς τους «Ou sont les neiges d’ antant ?» Francois Villon

Της Ακακίας Κορδόση*

          Το Μεσολόγγι πρωτοεμφανίζεται τον 16^ο αιώνα σε γραφές  ευρωπαίων θαλασσοπόρων – και τυχοδιωκτών – σαν «οικισμός ψαράδων». Οικισμός, που γρήγορα έγινε πόλη, και σαν πόλη  με βασικό κύτταρο πάντα  τους ψαράδες, διέσχισε και διέγραψε  4 αιώνες  ακμής ως τα μέσα του εικοστού.

          Οι  ψαράδες  που είχαν  βρει  εκεί απάνεμο καταφύγιο έγιναν σιγά σιγά  καραβοκύρηδες και με τις δύο έννοιες  που έχει η λέξη  στο Μεσολογγίτικο  ιδίωμα. Είτε δηλαδή  καραβοκύρηδες στο «τσούρμο»  των ψαράδων ενός ιχθυοτροφείου (ιβαριού), είτε ιδιοκτήτες κάποιου πλεούμενου. Έτσι άνθισε  στην πόλη  το εμπόριο με τις χώρες  της Δύσης και,  συνεπακόλουθα,  αργότερα και  η ναυπηγία. Η οικονομική άνθιση  έφερε  τέλος  και την πνευματική. 

Παραστάσεις Πολιτισμού

Του Πάσχου Μανδραβέλη*

Από πού ξεπήδησαν τόσα πατροπαράδοτα έθιμα; Κάθε  Χριστούγεννα, Πάσχα και  Απόκριες η  μικρή μας οθόνη  γεμίζει φωτιές, καβαλάρηδες, και σκιάχτρα που προσδιορίζουν  τις ρίζες  τους συνήθως  στην  αρχαία Ελλάδα και συνηθέστερα  στην τουρκοκρατία. Όλη η Ελλάδα μοιάζει  να ανακάλυψε  ξαφνικά  το νήμα της  παράδοσης  που είχε σβήσει χρόνια τώρα. Έθιμα τα οποία  οι Νεοέλληνες  έκρυβαν  επιμελώς τη δεκαετία του ’60,  χλεύαζαν  τη δεκαετία  του  ’70,  άρχισαν  να θυμούνται  τη δεκαετία του ’80, έγιναν  «must» τα τελευταία χρόνια.  Κάθε πόλη  και ένα (τουλάχιστον)  έθιμο,  κάθε χωριό και ένα (τουλάχιστον) πανηγύρι. 

ΣΤΑΘΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ : Ο ζωγράφος του χαμηλόφωνου στοχασμού

Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*

 Αυτόν το μήνα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ένας εκλεκτός καλλιτέχνης, ο ζωγράφος  Στάθης  Πετρόπουλος.
 Ένας καλλιτέχνης γνωστός κυρίως από τις εξαιρετικές απεικονίσεις εγκαταλειμμένων  προσόψεων σπιτιών με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που με την έντονη και χαρακτηριστική πινελιά του, κατόρθωνε να περισώζει την μορφή τους από την επιβολή του  χρόνου και του  ανθρώπου. 

ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΣΑΚΗΣ : Ο ξεχασμένος στυλίστας του λόγου

Της Ακακίας Κορδόση*

  Σε μια εποχή που όποιος ξέρει να πιάνει στο χέρι γραφίδα, ή να υπαγορεύει σε κάποιον που ξέρει, μπορεί να «βγάλει» βιβλίο και να βρει κι αναγνωστικό κοινό, αρκεί νάχει ένα «επώνυμο» ή νάχει γίνει γνωστός – ακόμα και σαν δολοφόνος-, που να βρεθεί αλήθεια, καιρός για ξεχασμένους δημιουργούς, για συγγραφείς που τους φέρθηκε άσχημα ακόμα και η εποχή τους !! 

Ιάπωνες δημιουργοί για τη μοναξιά

Της Ηλιοστάλακτης Θούα *

  Ιάπωνες δημιουργοί έχουν κατακτήσει το δυτικό κοινό τα τελευταία χρόνια με έργα μεγάλης  απήχησης, αποσπώντας βραβεία σε διεθνούς αναγνώρισης διαγωνισμούς, φέρνοντάς μας σε επαφή με τον πολιτισμό τους και προτείνοντας μια διαφορετική ερμηνευτική ματιά του δικού μας πολιτισμού. 

  Μέσα από τα έργα τους κατορθώνουν να μιλήσουν για την καθημερινότητα του ανθρώπου στον δυτικό κόσμο με μια ιδιότυπη ευαισθησία και σε βάθος το οποίο δεν συναντάμε συχνά σε έργα  αντίστοιχης ευρείας απήχησης δυτικών καλλιτεχνών. Με πολύ λιτό σενάριο, με λυρική μουσική  επένδυση ή απλά  με βουβές ποιητικές εικόνες, αγγίζουν το συναίσθημα και αναλύουν σε σπάνιο  βάθος τους ήρωές τους, οι οποίοι είναι άνθρωποι απλοί που παρουσιάζονται σε στιγμές της καθημερινής  ζωής τους. 

  Πρόκειται για έργα Ιαπώνων δημιουργών που έχουν κατακτήσει τον δυτικό  κόσμο: Μέγα βραβείο  στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα  του 60ου Φεστιβάλ Καννών για την ταινία «Πληγωμένο  Δάσος»  της Ναόμι Καβάσε, Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων στο Χαγιάο Μιγιαζάκι ,δημιουργό του «Ταξιδιού στην Χώρα των Θαυμάτων» και του «Κινούμενου Κάστρου» κ.α. Η «αλεξιθυμία» της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από μηχανιστικό τρόπο αντίληψης των συναισθημάτων («Δεν κάνω λάθος. Ο πάγος είναι κρύος, τα  τριαντάφυλλα  κόκκινα. Είμαι ερωτευμένη», στο «Σπούτνικ Αγαπημένη» του Χαρούκι Μουρακάμι), δυσκολία στην κατανόηση  και εκφορά τους, υπερτροφία της λογικής, αίσθηση ασημαντότητας και συναισθηματικό κενό, εξωθεί σε μια σουρεαλιστική σύλληψη των φορτισμένων καταστάσεων. 

  Η βουβότητα του εσωτερικού κόσμου και η επακόλουθη μοναξιά βυθίζουν σε άφατο πόνο τους ήρωες, οι οποίοι βρίσκουν την δύναμη να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους, να συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στον ρόλο τους, να θέτουν στόχους, να καταφεύγουν σε μαγικές πηγές δύναμης και, στο πλαίσιο μιας απαιτητικής καθημερινότητας, να ισορροπούν  συνεχώς στα άκρα. 

  Η οπτική του αφηγητή είναι διακριτική, ευγενική, δεν «αγγίζει» τους ήρωές του, δεν τους κρίνει, δεν τονίζει ούτε κρύβει τις πτυχές τους. 

  Εγωιστές, ωραιοπαθείς και δυσμορφοβικοί, εκμεταλλευτές όσο και δοτικοί, απλοί και πολύπτυχοι, δίνουν μια τυφλή μάχη με την καθημερινότητα. Η οπτική των Ιαπώνων δημιουργών φαίνεται να προσθέτει στην θεώρηση της μοναχικότητας του ανθρώπου καθώς τα έργα τους αποδίδουν το υπαρξιακό κενό, σε αντίθεση όμως με αντίστοιχα έργα δυτικών σύγχρονων καλλιτεχνών, δεν αρνούνται να αφήσουν την λύση να φανεί. Μέσα στην απόγνωση των ηρώων η ροή της ιστορίας αρκεί για να υποδείξει ότι η απόλυτη μοναξιά δεν είναι ανίκητη. Ισχυροί δεσμοί δημιουργούνται  ανάμεσα στους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις και τους ρόλους, απλώς με το πέρασμα του χρόνου. Η επικοινωνία είναι βαθιά και αναπόφευκτη για τους ήρωες, ακόμα κι αν αυτοί επιμένουν να μένουν  μόνοι στο πένθος τους, στην προσωπική τους αίσθηση αναξιότητας ή απλά στον αγώνα της  καθημερινής επιβίωσης. Και τότε για λίγες στιγμές, η ζωή αναδεικνύεται λυρικά όμορφη, αφήνοντας  τον θεατή συγκινημένο. 

*Η  Ηλιοστάλακτη Θούα  είναι Νομικός

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ - Εμβληματικός στοχαστής του 20ου αιώνα

 Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*

Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη (1922-1997), ενός από τους σημαντικότερους στοχαστές του 20^ου αιώνα, εξακολουθεί να αποτελεί πηγή συζητήσεων, κριτικών αναγνώσεων και εμπνεύσεων.

Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, διότι το έργο του, πολυσχιδές και πολυπρισματικό, άνοιξε νέους ριζοσπαστικούς δρόμους στη φιλοσοφία, στην κοινωνική και πολιτική θεωρία, στην ψυχανάλυση και στην πολιτική. 

Η "Έξοδος" με τη ματιά του σύγχρονου ταξιδιώτη

Της Μάρως Βαμβουνάκη*

    … Αποβιβάστηκε  στον  σταθμό μιας άγνωστης πόλης. Φόρεσε το σακάκι του γιατί έπιασε ψύχρα, φορτώθηκε τα πράγματά του και ξεκίνησε να βαδίζει. Περπάτησε στην τύχη δρόμους και δρόμους αναζητώντας το κέντρο της. Βρέθηκε μπρος στο κιγκλίδωμα ενός μεγάλου δημόσιου κήπου. Μια παράξενη σιγαλιά τον μαγνήτιζε να μπει μέσα. Η αλλόκοτη σιγαλιά του κήπου. Μπήκε,  προχώρησε  στη δροσιά. Δεν ήταν κήπος, ήταν κοιμητήριο. 

Ο Μάης του ‘68

Της Δώρας Κυριαζή*

   

  Μάιος του ΄68. Γαλλία, εξέγερση. 

Ένας κοινωνικός ξεσηκωμός, μια τεράστια συλλογική εμπειρία ελευθερίας, που, ό,τι κι αν κάνουμε, ό,τι κι αν πούμε, όμοια της δεν προέκυψε ξανά για ολόκληρη πεντηκονταετία.  

Η δεκαετία του ΄60 χαρακτηρίστηκε από αλλαγές στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αντιπολεμικές διαδηλώσεις για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τα «παιδιά των λουλουδιών», την ελευθερία της έκφρασης, την ποπ μουσική της δυτικής ακτής, τη free jazz  και το νουβό ρομάν, τη νουβέλ Βαγκ και τις μίνι φούστες.

Η Νεκρή Φύση στη Ζωγραφική

Του Αποστόλη Μπλίκα*

  Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι, του παρελθόντος και σύγχρονοι, ξεκίνησαν να  ζωγραφίζουν  τα αντικείμενα  του σπιτιού,  για να καταλήξουν  στη συνέχεια  στον «εσωτερικό τους  κόσμο». 

  Ο Καραβάτζο ξεκίνησε να ζωγραφίζει νεκρές φύσεις κι απέδωσε στη συνέχεια  καλύτερα από κάθε άλλον τη νεκρή φύση με το γυμνό. Ο Ζαν Μπαπτίστ Σιμεόν Σαρντέν (Chardin) ζωγράφισε τα αγαθά της γης και των χωρικών με ιδιαίτερη  επιτυχία, όπως κι ο Βελάσκεθ με τον αξεπέραστο Γκόγια. 

Τα πάρτυ της δεκαετίας του ΄60

Του Αλτάνιου Κλεισοβίτη*

Την περίοδο της δεκαετίας του ΄60 - μαθητής εγώ τότε -  στις ονομαστικές, κατά κανόνα, εορτές, τα πάρτυ ήταν ένα  πολύ συνηθισμένο γεγονός, το οποίο γινότανε πιο έντονο   κατά την περίοδο των Χριστουγεννιάτικων,  Πασχαλινών  ή καλοκαιρινών διακοπών που οι φοιτητές ερχόντουσαν από τις πόλεις όπου σπούδαζαν οπότε ο αριθμός των  πάρτυ  πολλαπλασιάζονταν.

Δεν χρειάζονταν άλλωστε και καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία για να γίνουν.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ (1865-1940) - Ένας παλιός Καραγκιοζοπαίχτης από το Νιοχώρι

                                                        

    

                                                              *Του Μιχάλη Βαλλιανάτου

   

   Όσο κι αν ο Καραγκιόζης είναι ένα θέμα ρετρό, δηλαδή ένα πτώμα ή όπως θά’λεγε ο ποιητής Κατσαρός «καλός, για τσάγια και σαπφείρους», δεν παύει — ακριβώς σαν πτώμα που είναι ή σαν φωτογραφία — να μας δηλώνει ότι κάποτε υπήρξε ζωντανός, καθημερινός, λειτουργικός. Κάτι δηλαδή, σαν τα ρεμπέτικα, το ΕΑΜ, το Πολυτεχνείο ή τη Μακρόνησο.